3/3/08

ALEXEÏ GRIGORIEVITCH STAKHANOV

Στη τελευταία κυριακάτικη Καθημερινή (περιοδικό Κ # 248) έπεσα σ’ ένα αφιέρωμα για τον Ολλανδό Χ. Φαν Μπέινουμ, που είναι εκ πεποιθήσεως άεργος και ζει τα τελευταία 29 χρόνια από τα επιδόματα που του παρέχει το Ολλανδικό κράτος. Δηλώνει απέχθεια για τη μισθωτή εργασία και θεωρεί ότι κανείς δεν πρέπει να εργάζεται για το κέρδος τρίτων.

Δεν σκοπεύω να κρίνω ή να σχολιάσω τη στάση του. Απλός η ιστορία αυτή είναι η αφορμή για να αναφερθώ κάτω από το πρίσμα της προσωπικής μου εμπειρίας, στη μηχανική, επαναλαμβανόμενη εργασία, μια πραγματικότητα που βιώνουν όχι και λίγοι συνάνθρωποι μας.

Γι’ αυτόν που ήταν τυχερός ώστε να μην έχει εργαστεί ποτέ σε τέτοια εργασία, οι παρακάτω γραμμές θα ηχήσουν ίσως περίεργα σαν από άλλο κόσμο. Ίσως νοιώσει και κάπως άβολα που η τύχη τον ευνόησε και δεν χρειάστηκε να περάσει τέτοια δοκιμασία. Γιατί, για δοκιμασία πρόκειται, σχεδόν διαβολικής έμπνευσης. Εξηγούμαι.

Θέλεις να έχεις μια δουλειά, οποιαδήποτε, να έχεις μισθό και σταθερότητα, να ζήσεις, να βοηθάς την οικογένεια σου. Και ο λόγος σεβαστός, δε λέω.

Κάθε μέρα, τους ίδιους δρόμους παίρνεις, τις ίδιες κινήσεις κάνεις, τα ίδια εγκεφαλικά μονοπάτια ακολουθείς, χωρίς έκπληξη με έναν τρόπο εντελώς προβλεπόμενο, μηχανικό. Το διαβολικό twist στην υπόθεση είναι όμως ότι το θεωρείς εντελώς φυσιολογικό!

Ποιος άνθρωπος αντέχει τέτοια μεταχείριση; Εφευρίσκεις λοιπόν τρόπους να διασκεδάσεις την μονοτονία σου, να βάλεις και λίγο από σένα σ’ αυτό που κάνεις. Μιλάς με τους πελάτες, γελάς με τους συναδέλφους, ξετυλίγεις το κουβάρι της καθημερινής ζωής σου, την σκαπουλάρεις όποτε μπορείς και μπορεί να καλλιεργήσεις άθελα σου μια απέχθεια για ό,τι είναι καλή εργασία, ευθύνη, πρωτοβουλία, ζήλο. Ξένες λέξεις γίνονται με τον καιρό αν δεν είσαι υπερήφανος γι’ αυτό που κάνεις.

Τα χέρια δουλεύουν μηχανικά, η παρακεφαλίδα είναι ενεργοποιημένη στο μέγιστο και ο εσωτερικός κατήφορος συνεχίζεται. Παίρνεις συναισθηματική απόσταση μ’ ότι σχετίζεται με τη δουλεία σου, από αυτοάμυνα και ανάγκη αυτοσυντήρησης, δεν σε ενοχλεί πια τίποτα και όσο περισσότερη απόσταση παίρνεις με τα πράγματα, τόσο πιο ελεύθερος νομίζεις ότι είσαι και έχεις την αυταπάτη ότι βρήκες την τέλεια θωράκιση.

Η πραγματική απόσταση που παίρνεις όμως δεν είναι με την εργασία σου αλλά με το πιο βαθύ κομμάτι του εαυτού σου και εκεί βγαίνεις πάντα χαμένος.

Αυτές οι λίγες γραμμές για τους αφανείς ήρωες που είναι γύρω μας και των οποίων, συχνά, δε βλέπουμε την αξία.

1) O Alexeï Grigorievitch Stakhanov (1905-1977) (στη φώτο φαίνεται στο πλάι) είναι ένας φημισμένος σοβιετικός ανθρακωρύχος, οι εργασιακές επιδώσεις του οποίου εξυμνήθηκαν από τη σοβιετική προπαγάνδα ως παράδειγμα προς μίμηση. Η προαγωγή της προσωπικής αυτοθυσίας και ευγενούς άμιλλας μεταξύ των εργαζομένων για το καλό του κόμματος πήρε το όνομα στακανοβισμός.

2 σχόλια:

  1. Adelphoula, to arthro sou einai opws panta endiaferon kai plousio alla se protimw otan grapheis gia pio xaroumena themata. H zwh einai wraia... :-) :-) :-)
    Filakia

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κάνε λίγο υπομονή κοπελιά και σου έχω κάτι που θα σου αρέσει σίγουρα…Φιλιά και :):):)

    ΑπάντησηΔιαγραφή