18/11/08

LUV

Édouard Manet (1832-1883). Bâteau à voile.

Το 1967 τραγούδαγε ο Serge Gainsbourg «je t’aime…moi non plus» (σ΄αγαπώ..ούτε ΄γω!). Αγάπη υπεροπτική, επικίνδυνη, θυσία, αγάπη πάθος, χαλί να με πατήσεις, ελπίδα, απελπισία…η λίστα των διαφόρων ψυχικών καταστάσεων που την συνοδεύουν και την περιγράφουν είναι μεγάλη…Θα μπορούσα να την εικονογραφήσω με τραγούδια από το υπόγειο και να πετάξω έναν ύμνο της Π. Ζήνα… ή ν’ ανέβω στο ρετιρέ και να σκεφτώ Jacques Brel και το “Ne me quittes pas” ( “Μη μ’ αφήνεις”). Θα μπορούσα να πιάσω περιγραφές σιροπιαστές, με ανθόνερο ποτισμένες ή να αναφερθώ στο μεσαιωνικό έπος του Τριστάνου και της Ιζόλδης. Η ανθολογία γύρω από το θέμα αυτό είναι μια ιστορία παλαιά όπως ο κόσμος και πλούσια σαν τη θεωρητική βιβλιοθήκη του Borges. Έχει όμως ενδιαφέρον να σταθούμε σ’ ένα ουσιαστικό χαρακτηριστικό της, μια σταθερή συνιστώσα, τόσο στενά συνδεδεμένη μ’ αυτήν που δεν ξεχωρίζεις τη φύση της μίας απ΄ την άλλη. Η παράμετρος αυτή που κάνει συχνά το καράβι των μεγαλύτερων προσδοκιών και ονείρων μας να βουλιάξει πριν ακόμα σαλπάρει ή στη καλύτερη περίπτωση, πριν ολοκληρώσει το ταξίδι του. Μια παγίδα που καιροφυλαχτεί, τόσο καλά καμουφλαρισμένη στα άδυτα της ψυχής μας που θέλει προσπάθεια για να την αναγνωρίσεις και να την αποφύγεις.

Παγίδα λοιπόν που είναι ο εξοστρακισμός του άλλου προσώπου, με ουσιαστικό παράπτωμα, την μη ταύτιση με μας. Σταματώ να σ’ αγαπώ και σε απορρίπτω οριστικά γιατί δεν είσαι σαν εμένα, και οι διαφορές μας είναι ουσιαστικά αγεφύρωτες. Τοίχος σιωπής που εδραιώνεται, ο ένας απέναντι απ’ τον άλλον, σκληρότητα και κενό εκκωφαντικά άδειο. Παγίδα είναι αντίθετα και η ανάγκη συγχώνευσης με τον άλλον. Σε τρώω συμβολικά. Επιστρέφω στη αρχική ψυχική συγχώνευση με τη μάνα, κυνήγι του χαμένου παράδεισου, εκεί που δεν υπήρχαν ματαιώσεις και τριβές γιατί δεν υπήρχε ακόμα το μοναδικό Εγώ. Ένα και ένα κάνουν ένα, όσο κρατά ο έρως, γιατί τέτοιας φύσης ένωση θρυμματίζεται αναπόφευκτα πάνω στο βράχο της πραγματικότητας. Γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις λέει ο ποιητής;

Τι μας σώζει; Πώς η κατ’ άλλα χρησιμοποιημένη λέξη αγάπη τόσο που κινδυνεύει να χάσει το νόημα της, μπορεί να κρατήσει το επαναστατικό της φορτίο και να λειτουργήσει ουσιαστικά σαν πυλώνας στήριξης της ύπαρξης μας;

Ίσως είναι αν αποδεχτούμε τη πρόκληση ότι η αγάπη μας επιφυλάσσει μετά από την πρώτη μέθη, μια σκληρή δουλειά. Δουλειά αποδοχής του άλλου σαν μια άλλη προσωπικότητα, ένα μυστήριο που δεν θα λυθεί ποτέ και δεν εγκλωβίζεται στα μέτρα και τα σταθμά μας. Σκληρή δουλειά να στεκόμαστε μπροστά σ’ αυτό το ερωτηματικό σχεδόν γυμνοί, αφήνοντας στη άκρη τα μπαγκάζια της ιστορίας μας να μη μας κατακλύσουν και δεχόμενοι όρια… Ακόμα σκληρότερη δουλειά να καλλιεργηθεί η σχέση μεταξύ μας. Και σχέση σημαίνει συνάντηση, τριβή, αναγνώριση, γέννηση από κάτι καινούργιο και πάλι ο κύκλος απ’ την αρχή. Και το γαϊτανάκι που παίζει αλλάζει κάτι από μένα όπως αλλάζει και στον άλλον κάτι απ΄ αυτόν.

Η βροχή πέφτει δυνατή στο τζάμι, ήρθε ο χειμώνας και είμαι γεμάτη αισιοδοξία και χαρά.

6 σχόλια:

  1. νομιζω οτι αν ο ανθρωπος ηταν στοιχειο θα ηταν νερο
    και τί μπορείς να ορισεις με μια βάση τόσο ...ρευστή?
    αλλάζουμε .
    μετά από πολλή ή καθολου σκεψη, με ή χωρις δουλειά.
    μερικά καραβια κοντρα στον ανεμο θα φτασουν πολυ μακρια και αλλα θα χαθουν αυτανδρα.
    que sais- je?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @mondouble.
    Moi non plus...χεχεχε. Η σκέψη αυτού του ποστ ήρθε αφού είχα περάσει μέρες να ακούω τα πρωινά, στη δουλειά, μουσική τύπου αγάπη μου γιατί με άφησες για κείνη...και μου βγήκε μια φωνή...ωραίο το μέλωμα αλλά θέλει προσπάθεια ακόμα και όταν σου φαίνεται το πακέτο κερδισμένο στα σίγουρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είμαι πτώμα μετά από 7 ώρες ταξιδιού. Θα επανέλθω για σχολιασμό. Προς το παρόν, μου έρχεται στο μυαλό το μικρό αποχαιρετιστήριο ποιήμα στην κηδεία ενός ήρωα της ταινίας "Τέσσερις γάμοι κ μία κηδεία".Δυστυχώς δεν το θυμάμαι, θα πρέπει να δεις την ταινία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Απλώς ένα κομμάτι του -αν κ μελό το βρίσκω πολύ γλυκό και ενδεικτικό του true love-. Από το
    'Stop all the clocks, cut off the telephone' του W. H. Auden

    '....He was my North, my South, my East and West,
    My working week and my Sunday rest,
    My noon, my midnight, my talk, my song;
    I thought that love would last for ever: I was wrong...'

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @luminol. Σ΄ευχαριστώ. Είχα δει την ταινία αλλά δεν πρόσεξα το ποίμα. Με κατάλαβες ότι δεν σχολιάζω αν υπάρχει tue love, αλλά τονίζω ότι love είναι σχέση που απαιτεί και προσπάθεια; Καλή ξεκούραση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αυτο ειναι, η πρώτη ματιά και η σπίθα είναι η υπόσχεση εκατέρωθεν οτι θα υπάρξει η προσπάθεια. Τηνα καλησπέρα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή