tag:blogger.com,1999:blog-47904566430786877022024-03-14T17:56:25.412+02:00Science for coffeephdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.comBlogger155125tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-39946661067171130872010-04-12T08:37:00.006+03:002010-04-20T11:29:11.438+03:00People & Ideas is here!<span style="font-family:trebuchet ms;">Αγαπητοί φίλοι, </span><br /><br /><br /><div align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;">H ιστοσελίδα </span><a href="http://www.peopleandideas.gr/"><span style="font-family:trebuchet ms;">http://www.peopleandideas.gr/</span></a></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 82px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5459122344329737554" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUe94RFOBCpPRyZhJtdiGa0GkCs4oBuHgUrgxCF9bRkzC20vDCBdeQGW7SZWQt4S4sQh3ZREZVWRWRWlVFkrBR7hy5NvI2QzPKYXkkZh__2rIb3OthTaLFOXYNfGokHhJZRUmQ9SVNeL5s/s320/final_logo_cut.jpg" /></div></span><span style="font-family:trebuchet ms;"><p align="center"></span><span style="font-family:trebuchet ms;"><br /></span><br /><strong><span style="font-family:trebuchet ms;">είναι στον αέρα και σας προσκαλεί να την επισκεφθείτε! </span></strong></p><p align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;">Είμαστε μια κοινότητα ανθρώπων που θέλουν ν’ανακαλύπτουν,<br />να μοιράζονται, να παρουσιάζουν μια ιδέα, μικρή ή μεγάλη, και να συζητούν γύρω απ'αυτήν. </span><span style="font-family:trebuchet ms;">Μια κοινότητα που αρέσκεται ν’αναζητά ό,τι είναι ενδιαφέρον, έξυπνο ή όμορφο σαν τροφή για περαιτέρω σκέψη.</span></p><p align="center"><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Άρθρα, συνεντεύξεις, εικόνες, μουσική, αποφθέγματα, ακόμα και συνταγές μαγειρικής είναι μερικοί από τους τρόπους έκφρασης στη διάθεσή μας. </span><span style="font-family:trebuchet ms;">Αλλά και ό,τι άλλο κεντρίζει τη φαντασία μας. </span></p><br /><div align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;">Ανοιχτό σε όλους, το P&I χτίζεται, εμπλουτίζεται και διαμορφώνεται </span></div><div align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;">από όσους συμμετέχουν σ’αυτό.<br /></span></div><br /><br /><div align="center"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;">Θα θέλατε να λάβετε μέρος;</span></strong></div>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-4296669172113894302009-11-10T23:09:00.005+02:002009-11-10T23:57:14.328+02:00Hi!Dear friends,<br /><br />One quote:<br /><br /><div align="center">“It’s not in the notes you play, it’s in the notes you don’t play…” </div><br /><br />One music:<br /><div align="center">"My winter garden" by Henri Salvador<br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/sUjCFvyfcfc&hl=en&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><br /><embed src="http://www.youtube.com/v/sUjCFvyfcfc&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object></div><br /><br /><br />Thank you for being around…<br /><br /><span style="font-size:78%;">My web project is underway, be patient! </span>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-19183555419526350602009-06-22T16:53:00.003+03:002009-06-22T17:05:35.292+03:00Rokia Traore<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/outRT0lgJVs&hl=fr&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/outRT0lgJVs&hl=fr&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Μιά φωνή συναντάει τον κόσμο της φύσης.phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-22905533862163336612009-06-07T18:28:00.006+03:002009-06-08T08:43:36.148+03:00Μάνος Χατζιδάκις<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLxVRlzGLFUq7EPjTHX_DkOF3cvC5JBGUtLjWPZ6o88K26Ll9yqasleCAfwl5S8fHTswxNTWFxYAbA_I80j6Vyhc-RokOR2iqDuu7f9GYZ9UOj0XauBLdx8pQAf_lyfXVWwy8SYmLtu_4p/s1600-h/Manos_hadjidakis.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 354px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5344609528412442258" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLxVRlzGLFUq7EPjTHX_DkOF3cvC5JBGUtLjWPZ6o88K26Ll9yqasleCAfwl5S8fHTswxNTWFxYAbA_I80j6Vyhc-RokOR2iqDuu7f9GYZ9UOj0XauBLdx8pQAf_lyfXVWwy8SYmLtu_4p/s400/Manos_hadjidakis.jpg" /></a><br /><div align="justify">O <a href="http://www.youtube.com/watch?v=G51LF1Q8Pig&hl=fr">Μάνος Χατζιδάκις </a>ήταν σαφής όταν μας ξεκαθάριζε :”Δεν είναι το τραγούδι μου απλοϊκό κι ευχάριστο σαν το τενεκεδένιο σήμα μιας πολιτικής παράταξης ή ενός αθλητικού συλλόγου. Δεν κολακεύει τις συνήθειες σας ούτε και διασκεδάζει την αμηχανία σας, την οικογένεια σας πλήξη ή την ερωτική σας ανεπάρκεια. Δεν είναι το τραγούδι μου μονόφωνη αρτηρία ούτε μια πολυφωνική και λαϊκή υστερία. Είναι μια μυστική πηγή, μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα ψεύδη του καιρού μας, ένα παιχνίδι ευφάνταστο μ’ απρόβλεπτους κανόνες, μια μελωδία απρόσμενη που γίνεται δική σας, δεμένη αδιάσπαστα με άφθαρτες λέξεις ποιητικές και ξαναγεννημένες…». </div><br /><div><br /><span style="font-size:78%;">Από το άρθρο της <strong>Γιώτας Συκκά</strong>, στην <strong>Καθημερινή </strong>του Σαββάτου 06/06/2004, με τίτλο: «Ο ανεξάντλητος Μάνος Χατζιδάκις/ Ενότητα τραγουδιών του σύνθετη ερμηνεύει ο Μάριος Φραγκούλης, ενώ ο «Σείριος» ετοιμάζει νέες εκδόσεις» </span></div>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-40708854978397717642009-05-17T17:32:00.005+03:002009-05-18T19:10:21.682+03:00ΕΥΤΥΧΙΑ<div align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3IOdVIbCwbfaQKa4-fF8LJX6WiHZfF7TD9_45R3m86hkRaVHSkb7Y_RNeK7y2-omhCOyU5Lut4z9YGCULKrl3k3DtOAUKd8oAOGT4XaGBfed01Ib2Xnkvm7rdYLSc0Z_ez-5SKfmqJzOs/s1600-h/Art_Joie-de-vivre.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5336801014501725858" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 378px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3IOdVIbCwbfaQKa4-fF8LJX6WiHZfF7TD9_45R3m86hkRaVHSkb7Y_RNeK7y2-omhCOyU5Lut4z9YGCULKrl3k3DtOAUKd8oAOGT4XaGBfed01Ib2Xnkvm7rdYLSc0Z_ez-5SKfmqJzOs/s400/Art_Joie-de-vivre.jpg" border="0" /></a> Ακολουθήστε τα παρακάτω βήματα μιας συνταγής που πετυχαίνει πάντα. Σημειώστε όλα τα πράγματα που πάνε στραβά: έχει συννεφιά εδώ και τρεις μέρες, ξοδέψατε τα χρήματα του δεκαπενθήμερου πριν τις 16, χάσατε την προθεσμία για το ΚΤΕΟ. Συλλογιστείτε τα χειρότερα που έρχονται: όλα τα μαλλιά σας θα ασπρίσουν και μια ωραία μέρα θα πεθάνετε, το κατοικίδιο σας θα πεθάνει και αυτό και το αγαπημένο σας σήριαλ θα τελειώσει σύντομα. Σκεφτείτε όσα δεν πετύχατε στη ζωή σας: μια νύχτα με μια θεά, τη θέση του ανίκανου προϊσταμένου σας. Συνεχίστε καταγράφοντας όσα δεν έχετε: το τελευταίο μοντέλο i-phone, την Αντζελίνα Τζολί στο πλευρό σας. Τέλος, φανταστείτε αυτό που δεν θα είστε ποτέ: ο πιο ωραίος, ο πιο διάσημος, ο πιο έξυπνος, ο πιο δυνατός. Μη ξεχάσετε να αφιερώσετε και μια ολιγόλεπτη σκέψη σε όσους δεν σας αγαπούν. Το αποτέλεσμα είναι σίγουρο, θα νοιώσετε απελπισμένος και αν μη τι άλλο δυστυχής. </div><p align="justify">Βέβαια, το αίσθημα αυτό (όπως και της ευτυχίας) είναι παροδικό. Τη μια στιγμή, νοιώθουμε να πετάμε στα σύννεφα και την άλλη απίστευτα ψυχοπλακωμένοι: αυτές οι διακυμάνσεις περιστρέφονται γύρω από ένα «κέντρο βάρους», ιδιαίτερο για τον καθένα, ένα κέντρο βάρους που αντανακλά το μέσο επίπεδο ευτυχίας μας. Όπως παρουσιάστηκε σε πρόσφατο<a href="http://www.biology4u.gr/index.php/2008-08-23-04-31-36/2009-03-17-03-27-54/284-2009-03-17-03-25-17"> άρθρο </a>στο <a href="http://www.biology4u.gr/">biology4u</a>, μελέτες που έγιναν αρχικά σε ομοζυγωτικά δίδυμα (1) και πιο πρόσφατα στη γενετική έδειξαν ότι το επίπεδο αυτό είναι κληρονομικό κατά 50% . Για παράδειγμα, αν έχω φαινότυπο του μεταφορέα της νευροδιαβιβαστικής ουσίας σεροτονίνης (φυσικό αντικαταθλιπτικό) ομοζυγωτικό της μακράς έκδοσης του (5-HTT long), θα επαναδεσμεύω περισσότερο τη σεροτονίνη στις συνάψεις και θα είμαι καλύτερα εξοπλισμένος για τις αντιξοότητες της ζωής (2,3,4). Θα γελάω, θα χαίρομαι, θα διασκεδάζω πιο εύκολα από κάποιον που έτυχε να έχει το φαινότυπο του μικρού μεταφορέα της σεροτονίνης. Σε περίπτωση αποτυχίας, μεγάλης στενοχώριας κτλ., το χτύπημα θα είναι εξίσου επώδυνο και στους δυο τύπους ανθρώπου, αλλά ο εσωτερικός κλονισμός του ενός, θα είναι ηπιότερος και μικρότερης διάρκειας από αυτόν του άλλου. </p><br /><p align="justify">Η προδιάθεση μου για χαρά και ευτυχία συνδέεται επιπλέον με θετικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης προσωπικότητας όπως το να είμαι δραστήριος, κοινωνικός, ευσυνείδητος και όχι υπερβολικά αγχώδης, τα οποία φαίνεται να είναι και αυτά γενετικά ελεγχόμενα (5). Αυτό σημαίνει ότι η ικανότητα να νοιώσω ευτυχισμένος εξαρτάται κληρονομικά ίσως παραπάνω και από 50%... Αν επιπλέον λάβουμε υπ’ όψιν ότι παράγοντες όπως το αν είμαι όμορφος ή άσχημος, πλούσιος ή φτωχός, ψηλός ή κοντός, μορφωμένος ή όχι, παντρεμένος ή όχι, συσχετίζονται μόνο κατά 10% με το κεφάλαιο για ευτυχία που διαθέτω, τότε μένει στην καλύτερη περίπτωση ένα 40% προς προσωπική αξιοποίηση… Πόσο αξιόλογο είναι αυτό το ποσοστό και πόσο δεσμευτικό είναι το γενετικό μου υπόβαθρο; Μπορώ να βελτιώσω μια άσχημη προίκα ή το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι πριν ακόμα ξεκινήσει; Με απλά λόγια, μπορεί ο καθένας να είναι ευτυχισμένος; <br /><p align="justify">Το πρώτο σκέλος της απάντησης έρχεται από τις νευροεπιστήμες και τις τεχνικές πυρηνικού μαγνητικού συντονισμού (fΝΜR), οι οποίες απέδειξαν ότι ο εγκέφαλος διαμορφώνεται κυριολεκτικά σε όλη την διάρκεια της ζωής, μέσα από τα γεγονότα και τις συναισθηματικές αλληλεπιδράσεις που την συνοδεύουν, και με χρονικά διαστήματα εξαιρετικά μεγάλης πλαστικότητας, όπως αυτές της πρώτης παιδικής ηλικίας (έως τα τέσσερα) και της εφηβείας. Το γεγονός είναι ότι ο εγκέφαλός μας «πλάθεται» από την αλληλεπίδρασή μας με το περιβάλλον, τόσο που μπορεί να χαρακτηριστεί συμπέρασμα των σχέσεων μας, που υπερβαίνει το γενετικό υπόβαθρό μας (6). <br /><p align="justify">Το δεύτερο σκέλος της απάντησης σχετίζεται άμεσα με την έννοια της ευτυχίας και έρχεται από έναν καινούργιο κλάδο, της λεγόμενης «θετικής ψυχολογίας». Μέχρι το 2000 η ψυχολογία είχε ως αντικείμενο μελέτης την ψυχική ασθένεια, ταξινομώντας παθήσεις, προσφέροντας αξιόπιστες διαγνώσεις και αγωγές, με σκοπό να φέρει ασθενείς από μια αρνητική κατάσταση σε μια ουδέτερη «κανονική» κατάσταση. Με διαμετρικά αντίθετη επιλογή στόχων, ο νεοεμφανισθείς κλάδος της θετικής ψυχολογίας αποσκοπεί στο να βελτιώσει τις «κανονικές» ζωές: να ενισχύσει την ανθρώπινη δύναμη αντί της αδυναμίας, να ενοποιήσει και να σταθεροποιήσει τις καλύτερες πτυχές της προσωπικότητας αντί να επιδιορθώνει τις χειρότερες, να κάνει τη ζωή κανονικών ανθρώπων πιο γεμάτη, πιο ευτυχισμένη, αντί να γιατρεύει την παθογένεια. </p><p align="justify">Παρά την υποκειμενικότητα που συνοδεύει την έννοια της ευτυχίας και τον μη στατικό της χαρακτήρα, η σχολή των θετικών ψυχολόγων μπόρεσε να αναπτύξει διάφορες επιστημονικά αξιόπιστες μεθόδους για να αξιολογήσει τη φύση της ευτυχίας και το βαθμό που την αντιλαμβάνεται ο καθένας μας καθώς και να κάνει ποσοτικοποιήσεις των αποτελεσμάτων, προσφέροντας χρήσιμα συμπεράσματα. </p><p align="justify">Όπως περιγράφει ο ιδρυτής της θετικής ψυχολογίας, καθηγητής <a href="http://www.ted.com/index.php/talks/martin_seligman_on_the_state_of_psychology.html">Μ. Seligman</a>, η συνταγή πλοήγησης προς την ευτυχία αποτελείται από τρεις δρόμους: αυτόν της ευχαρίστησης, αυτόν της συμμετοχής/ αφοσίωσης (π.χ. στη δουλειά, στην οικογένεια, στο σύντροφο, στους φίλους), και του νοήματος (αξιοποίηση των καλύτερων μας πλευρών σε κάτι μεγαλύτερο από μας). Από αυτούς, ο πρώτος είναι ο λιγότερο σημαντικός, σχεδόν με αμελητέα συμβολή: συγκρούεται αμετάκλητα μ’ αυτό που λέγεται «ηδονιστική προσαρμογή», που σημαίνει πως ό,τι και να κάνουμε, γρήγορα συνηθίζουμε, χάνεται η ένταση του συναισθήματος και επιστρέφουμε στο αρχικό μας στάδιο. Υπάρχει εδώ ένας χαρακτήρας παροδικότητας που απαιτεί συνεχή εναλλαγή για να συντηρηθεί η ένταση της ευχαρίστησης. Επίσης, με αυτόν τον τύπο συμπεριφοράς συνδέεται και η γενετική μας κληρονομιά που αναφέραμε παραπάνω, που δύσκολα μπορεί να αλλάξει: ένας άνθρωπος συνεσταλμένος δύσκολα μπορεί να μεταμορφωθεί σε “party animal“... Μονάχα όταν προϋπάρχει κάποιο από τα άλλα δυο συστατικά ευτυχίας, αυτά της συμμετοχής/ αφοσίωσης ή/ και του νοήματος, τότε η επιδίωξη της ευχαρίστησης θα παίξει ρόλο ενισχυτικό! Κάτι σαν την κρέμα σαντιγί πάνω στο παγωτό… Χωρίς παγωτό το γλυκό δεν λέει. </p><p align="justify">Η ευτυχία που έχει βάθος χρόνου καθορίζεται λοιπόν μόνο από το βαθμό συμμετοχής/ αφοσίωσης/ νοήματος που έχουμε στη ζωή μας, βαθμό που έχει να κάνει με αυτό που ονομάζεται “flow”, η βέλτιστη ευφορία/ συγκέντρωση που συνοδεύει κάθε δραστηριότητα που κάνουμε και στην οποία είμαστε πολύ καλοί. Σε αυτή την περίπτωση, ο χρόνος σταματάει, γινόμαστε ένα με αυτό που κάνουμε και εκφράζουμε την προσωπικότητά μας και την ατομική υπογραφή που αποτελούν τα δυνατότερα μας σημεία. Γνώση αυτών των σημείων μπορεί να επιτευχθεί με διάφορα <a href="http://www.authentichappiness.sas.upenn.edu/default.aspx">τεστ</a> που έχουν αναπτυχθεί: όλες οι πτυχές της ζωής μας μπορούν να προσαρμοστούν στις θετικότερες δυνατότητές μας. Παράλληλα, αποδείχθηκε ότι απλές ασκήσεις όπως αυτές που ενισχύουν τα θετικά συναισθήματα, την καλοσύνη, το αίσθημα ευγνωμοσύνης, την αλτρουιστική συμπεριφορά, την αφοσίωση στους φίλους και τα αγαπημένα πρόσωπα σε συνδυασμό με την κοινωνικότητα αυξάνουν προς το καλύτερο το αίσθημα ικανοποίησης που έχουμε για την ζωή μας. Για παράδειγμα, γράψτε κάθε μέρα τρία πράγματα που σας χαροποίησαν (π.χ. ένα ευχάριστο οικογενειακό γεύμα, μια ωραία βόλτα, ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα από φίλο) και άμεσα θα νοιώσετε ουσιαστικά ευτυχέστεροι. Και νοιώθω ευτυχέστερος δεν είναι μόνο το ότι νοιώθω καλύτερα αλλά έχω αποδεδειγμένα μεγαλύτερη μακροβιότητα, καλύτερη υγεία, καλύτερη απόδοση στη εργασία, καλύτερη ανάκτηση σε οποιαδήποτε αντιξοότητα, μεγαλύτερη περιέργεια κτλ. </p><p align="justify">Συνοψίζουμε. Μπορεί μερικοί άνθρωποι να είναι περισσότερο προικισμένοι εκ γενετής από άλλους στον τρόπο σκέψης και στην αντιμετώπιση της ζωής. Όμως το θέμα ευτυχία δεν βρίσκεται εκεί. Είναι ένα κεφάλαιο που καλλιεργείται και είναι στο χέρι του καθενός να το επιχειρήσει. Καλλιέργεια που ξεκινάει με το να αποβάλουμε τα ασυνείδητα στερεότυπα τύπου η ευτυχία είναι υπόθεση τύχης και μοίρας, ή ότι βρίσκεται σε ένα καινούριο αυτοκίνητο, μια καινούρια δουλειά, μια καινούρια αγάπη: όλα τα τυχερά που θα πέσουν σαν μάννα εξ’ ουρανού, θα φαγωθούν από “την ηδονιστική μας προσαρμογή”. Αντίθετα, η ευτυχία θα έρθει εδώ και τώρα αν εφαρμόσουμε μια στρατηγική συμπεριφοράς προσαρμοσμένη στις καλύτερες δυνατότητες και αρετές της προσωπικότητάς μας και στον τρόπο ζωής μας (7). Μια πρακτική που ξεκινάει σαν συνειδητή καθημερινή προσπάθεια και καταλήγει να είναι τρόπος ζωής.<br /></p><p align="justify"><br /><span style="font-size:78%;">1.Lykken D. and Tellegen A. “Happiness is a stochastic phenomenon”, Psychological Science, Vol.7, no 3, (May 1996).<br />2.Caspi A. et al., "Influence of life stress on depression: moderation by a polymorphism in the 5-HTT gene", Science 301: 386-389, (2003).<br />3.Hariri A. R. et al., "Serotonin transporter genetic variation and the Response of the human amygdala", Science 297:400-403, (2002).<br />4.Fox E. et al., “Looking on the bright side: biased attention and the human serotonin transporter gene”, Proc R Soc B 276, (2009).<br />5.Weiss A. et al., “Personnality and well-being”, Psychological Science, Vol.19, no3, 205-210, (March 2008).<br />6.Boris Cyrulnik, “Της σάρκας και της ψυχής”, μετ. Σ. Μανουσοπούλου και Α. Πλεύρη, εκδόσεις Κέλευθος, (2008). O B. Cyrulnik είναι νευροψυχίατρος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Τουλόν, Γαλλίας.<br />7.Tal Ben-Shahar, “Happier: Learn the Secrets to Daily Joy and Lasting Fulfillment” Ο Tal Ben-Shahar είναι διδάκτωρ ψυχολογίας και φιλοσοφίας και διδάσκει θετική ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Harvard. Στο εαρινό εξάμηνο του 2007, παρακολούθησαν το μάθημα του 1 400 φοιτητές! Μερικά από αυτά είναι διαθέσιμα στο YouTube. </span></p>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-34704947539147970802009-05-10T15:29:00.003+03:002009-05-10T21:13:51.628+03:00POUR RIGOLER...<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/8CXiqz7xPbo&hl=fr&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/8CXiqz7xPbo&hl=fr&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/yrQIH3b1tq8&hl=fr&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/yrQIH3b1tq8&hl=fr&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-24563256421690579022009-05-02T21:29:00.005+03:002009-05-10T15:36:31.559+03:00Θεωρία της Εξέλιξης: sine qua non.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuUiATChchrfVNh129V-2mcBbRmB3Ym0EF6pVyGzJlbTnAFfXI6xFFH80-NM2KpCbNU4WZap1AxlDh0FwwBGFO5ElqVNf03_ao0-HKWza6FI-agiNL6kuHJzunMtn6KdqMJHrLBlXd7LOJ/s1600-h/copie-peinture-chagall---la-vie_815efa.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5331299833646001618" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 332px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuUiATChchrfVNh129V-2mcBbRmB3Ym0EF6pVyGzJlbTnAFfXI6xFFH80-NM2KpCbNU4WZap1AxlDh0FwwBGFO5ElqVNf03_ao0-HKWza6FI-agiNL6kuHJzunMtn6KdqMJHrLBlXd7LOJ/s400/copie-peinture-chagall---la-vie_815efa.jpg" border="0" /></a><br /><div align="justify"><span style="font-family:georgia;">Αφήνοντας στην αιωνιότητα την θεωρία της Εξέλιξης μέσω της φυσικής επιλογής, ναι μεν μια απλή και ξεκάθαρη θεωρία, συντριπτική δε αφού τίναξε στον αέρα ότι πίστευαν για τον έμβιο κόσμο μέχρι το 1850, ο Δαρβίνος μας διδάσκει ότι ο έμβιος κόσμος είναι το αποτέλεσμα μιας δυναμικής βελτιστοποίησης της ικανότητας επιβίωσης. Δυναμική που ανασχεδιάζεται και αυτοσχεδιάζει ασταμάτητα, δρα σταδιακά και σε ριπές, στραμμένη προς το μέλλον. Μας λέει ότι είμαστε το αρμονικό και σύνθετο αποτέλεσμα δισεκατομμυρίων πράξεων προόδου, όπου κάθε πράξη είναι τυχαία. Με μοναδικό γνώμονα ότι κάποιος αρχαίος πρόγονος, κρίκος της αλυσίδας που ενώνει το αρχέγονο βακτήριο με μας, μετέφερε πιο αποτελεσματικά τα γονίδια του στην επόμενη γενιά. Τυχαίες πετυχημένες πράξεις λοιπόν, που επιπλέουν στην επιφάνεια των ατυχών δοκιμών που έπεσαν στα γενετικά σκουπίδια της ιστορίας της εξέλιξης. Ο έμβιος κόσμος είναι έτσι το αποτέλεσμα που συνδέει το δικαίωμα δοκιμής και λάθους με τη ζωή σαν αποτέλεσμα της δραστικής σχέσης του με το περιβάλλον και τα υπόλοιπα μέλη της κάθε ομάδας. Για να γεννηθεί σε βάθος χρόνου και μέσω της κληρονομιάς και της γενετικής, η ποικιλία των ειδών με τα χαρακτηριστικά τους. Η δογματική ιουδαιο-χριστιανική ερμηνεία που θέλει τον κόσμο να ήταν και να είναι στατικός, σταθερός, φαινομενικά μη-μεταβαλλόμενος, υπάκουος στις αντιλήψεις, στις κατηγοριοποιήσεις και στους εκάστοτε διαχωρισμούς, παγιωμένος επ’ άπειρον σ’ ένα σχήμα που επιθυμούμε τέλειο, χάνει τα θεμέλιά της και καταρρέει. </span></div><span style="font-family:georgia;"><div align="justify"><br />Δεν υπάρχει αμφιβολία για την εγκυρότητα της θεωρίας της εξέλιξης. Είναι ο εννοιολογικός ακρογωνιαίος λίθος της Βιολογίας. Μέσα σε ποια όρια όμως κινείται η θεωρία αυτή και κατά πόσο μπορεί να ερμηνεύσει το φαινόμενο της ζωής, στην υλική και πνευματική υπόστασή της; ΄Η μήπως δεν υπάρχουν όρια και η θεωρία της εξέλιξης μιλάει μια γλώσσα που αγγίζει και τις δυο υποστάσεις, σε μια προσέγγιση πιο ουσιαστική απ’ όσο νομίζουμε; </div><div align="justify"><br />Απ’ τη μια λοιπόν, στο υλικό επίπεδο, η θεωρία της εξέλιξης προσδίδει στη ζωή μια πλήρη επιστημονικά τεκμηριωμένη, σύνθετη και για πάντα μεταβαλλόμενη ιστορία. Ορισμός που αρμόζει όμως και στο χαρακτηρισμό της ζωής σε γλώσσα πνευματική, εφόσον ξέρουμε ότι η αλήθεια της κάθε στιγμής είναι στη σχέση, στο ενδιάμεσο, σε κάτι εξ’ ορισμού ρευστό και μεταβαλλόμενο, για παράδειγμα στο τι περνάει ανάμεσα σ’ εμένα που μιλάω και εσένα που μ’ ακούς και όχι στα καθαυτά χαρακτηριστικά μας. </div><div align="justify"><br />Μάθαμε ότι η ζωή και οι φυσικές μορφές της είναι αποτέλεσμα τυχαίων γεγονότων που πέρασαν από το κόσκινο της μάχης για την επιβίωση. Η πείρα μας διδάσκει επίσης ότι αυτό που ονομάζουμε ζωή εμφανίζεται τυχαία, σαν απρόσμενος επισκέπτης, εκεί που δεν το περιμένουμε. Ανοίγουμε ένα παλιό βιβλίο και η μυρωδιά του πλημμυρίζει τη μνήμη μας με αναμνήσεις. Ένα παιδί μας χαμογελάει και όλη η πλάση είναι στα πόδια μας. Ακούμε μια κουβέντα και σκόρπιες σκέψεις κουμπώνουν η μια στην άλλη και αποκτούν νόημα και οντότητα. Η ζωή είναι πράγματι στα τυχαία γεγονότα που έρχονται αφού περάσουν από το κόσκινο της εμπειρίας ή αλλιώς επιβίωσης: γλιστρά μέσα από λεπτές χαραμάδες που για να υπάρξουν πρέπει κανείς να δεχτεί το απρόβλεπτο, τον συνεχή επαναπροσδιορισμό, την ανανέωση, την τριβή με τα γεγονότα και να αποβάλει την παιδική ασθένεια, να παγιώνει γεγονότα και πρόσωπα, να έχει την ανάγκη να τα σταθεροποιεί, να τα κάνει κτήμα του, να τα συντηρεί αμετακίνητα σαν πίνακες κρεμασμένους σε έναν τοίχο, για να έχει κυριαρχία πάνω τους. Κρυφές χαραμάδες που για να τις αντιληφθεί κανείς, πρέπει να έχει καεί εν μέρει στις αποτυχίες του. Το δικαίωμα δοκιμής και λάθους που αναφέραμε και χωρίς το οποίο δεν υπάρχει ζωή.</div><div align="justify"><br />Όπως και να το δούμε… όλη η ζωή είναι εξέλιξη και η ζωή είναι τέλεια γιατί τίποτα δεν είναι εντελώς τέλειο…</div><div align="justify"><br />Τι γιορτάζουμε λοιπόν; Την γέννηση του Δαρβίνου, την έκδοση της θεωρίας της εξέλιξης μέσω της φυσικής επιλογής, την έξοδο από ένα είδος θρησκευτικού σκοταδισμού, την εκπληκτική εξέλιξη των βιοεπιστημών ή απλώς… το μεγαλείο της ζωής;</span></div>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-34401649588901350472008-11-30T12:10:00.002+02:002008-11-30T12:19:37.870+02:00ΑU REVOIR<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLxjAKlVZg3q__K4rkh-IqWdEk1AxAyaqJOR3-2Tm46Uj3ocJ4XD4LRdjI23oIabYyX34ZLk0SAkp9zOeO2ggFj6GGOZEYKna6OBgAKRXOtmsBnmeSHyULuhoSRExaayGYtSw9dUGhVRoa/s1600-h/rideaux.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5274390947810921762" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 294px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLxjAKlVZg3q__K4rkh-IqWdEk1AxAyaqJOR3-2Tm46Uj3ocJ4XD4LRdjI23oIabYyX34ZLk0SAkp9zOeO2ggFj6GGOZEYKna6OBgAKRXOtmsBnmeSHyULuhoSRExaayGYtSw9dUGhVRoa/s400/rideaux.jpg" border="0" /></a><br /><div align="center"><strong>ΕΝΑ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΤΑΞΙΔΙ...</strong><br /></div><div align="center">ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ<br /><br /><strong>AU REVOIR</strong></div><div align="center"><br /> </div><div align="center"><span style="font-size:78%;">Υ.Γ.: Θα κυκλοφορώ ακόμα στο <a href="http://www.biology4u.gr/">www.biology4U.gr</a>...<br /></span><br /> </div>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-34449467887883289092008-11-18T17:01:00.005+02:002008-11-18T17:27:16.703+02:00LUV<div align="right"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6S_hfb5ZI1FuUIHDgWWQP3KDxQBsy4MsaERStyFIPfIT7wv3uCI7ayimfhCrXwBrnIcxmQLlx7jtWV_WvqAVy2VhwIlhD5E0aBYsoJO1LntJGhjOHbEIDdyfrSpT5p7ZihJvztOf9saW_/s1600-h/421_manet.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5270012842582971138" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6S_hfb5ZI1FuUIHDgWWQP3KDxQBsy4MsaERStyFIPfIT7wv3uCI7ayimfhCrXwBrnIcxmQLlx7jtWV_WvqAVy2VhwIlhD5E0aBYsoJO1LntJGhjOHbEIDdyfrSpT5p7ZihJvztOf9saW_/s400/421_manet.jpg" border="0" /></a> <span style="font-size:78%;">Édouard Manet (1832-1883). Bâteau à voile.</span> </div><div align="right"></div><div align="justify"><br />Το 1967 τραγούδαγε ο Serge Gainsbourg «je t’aime…moi non plus» (σ΄αγαπώ..ούτε ΄γω!). Αγάπη υπεροπτική, επικίνδυνη, θυσία, αγάπη πάθος, χαλί να με πατήσεις, ελπίδα, απελπισία…η λίστα των διαφόρων ψυχικών καταστάσεων που την συνοδεύουν και την περιγράφουν είναι μεγάλη…Θα μπορούσα να την εικονογραφήσω με τραγούδια από το υπόγειο και να πετάξω έναν ύμνο της Π. Ζήνα… ή ν’ ανέβω στο ρετιρέ και να σκεφτώ Jacques Brel και το “Ne me quittes pas” ( “Μη μ’ αφήνεις”). Θα μπορούσα να πιάσω περιγραφές σιροπιαστές, με ανθόνερο ποτισμένες ή να αναφερθώ στο μεσαιωνικό έπος του Τριστάνου και της Ιζόλδης. Η ανθολογία γύρω από το θέμα αυτό είναι μια ιστορία παλαιά όπως ο κόσμος και πλούσια σαν τη θεωρητική βιβλιοθήκη του Borges. Έχει όμως ενδιαφέρον να σταθούμε σ’ ένα ουσιαστικό χαρακτηριστικό της, μια σταθερή συνιστώσα, τόσο στενά συνδεδεμένη μ’ αυτήν που δεν ξεχωρίζεις τη φύση της μίας απ΄ την άλλη. Η παράμετρος αυτή που κάνει συχνά το καράβι των μεγαλύτερων προσδοκιών και ονείρων μας να βουλιάξει πριν ακόμα σαλπάρει ή στη καλύτερη περίπτωση, πριν ολοκληρώσει το ταξίδι του. Μια παγίδα που καιροφυλαχτεί, τόσο καλά καμουφλαρισμένη στα άδυτα της ψυχής μας που θέλει προσπάθεια για να την αναγνωρίσεις και να την αποφύγεις.<br /><br />Παγίδα λοιπόν που είναι ο εξοστρακισμός του άλλου προσώπου, με ουσιαστικό παράπτωμα, την μη ταύτιση με μας. Σταματώ να σ’ αγαπώ και σε απορρίπτω οριστικά γιατί δεν είσαι σαν εμένα, και οι διαφορές μας είναι ουσιαστικά αγεφύρωτες. Τοίχος σιωπής που εδραιώνεται, ο ένας απέναντι απ’ τον άλλον, σκληρότητα και κενό εκκωφαντικά άδειο. Παγίδα είναι αντίθετα και η ανάγκη συγχώνευσης με τον άλλον. Σε τρώω συμβολικά. Επιστρέφω στη αρχική ψυχική συγχώνευση με τη μάνα, κυνήγι του χαμένου παράδεισου, εκεί που δεν υπήρχαν ματαιώσεις και τριβές γιατί δεν υπήρχε ακόμα το μοναδικό Εγώ. Ένα και ένα κάνουν ένα, όσο κρατά ο έρως, γιατί τέτοιας φύσης ένωση θρυμματίζεται αναπόφευκτα πάνω στο βράχο της πραγματικότητας. Γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις λέει ο ποιητής;<br /><br />Τι μας σώζει; Πώς η κατ’ άλλα χρησιμοποιημένη λέξη αγάπη τόσο που κινδυνεύει να χάσει το νόημα της, μπορεί να κρατήσει το επαναστατικό της φορτίο και να λειτουργήσει ουσιαστικά σαν πυλώνας στήριξης της ύπαρξης μας;<br /><br />Ίσως είναι αν αποδεχτούμε τη πρόκληση ότι η αγάπη μας επιφυλάσσει μετά από την πρώτη μέθη, μια σκληρή δουλειά. Δουλειά αποδοχής του άλλου σαν μια άλλη προσωπικότητα, ένα μυστήριο που δεν θα λυθεί ποτέ και δεν εγκλωβίζεται στα μέτρα και τα σταθμά μας. Σκληρή δουλειά να στεκόμαστε μπροστά σ’ αυτό το ερωτηματικό σχεδόν γυμνοί, αφήνοντας στη άκρη τα μπαγκάζια της ιστορίας μας να μη μας κατακλύσουν και δεχόμενοι όρια… Ακόμα σκληρότερη δουλειά να καλλιεργηθεί η σχέση μεταξύ μας. Και σχέση σημαίνει συνάντηση, τριβή, αναγνώριση, γέννηση από κάτι καινούργιο και πάλι ο κύκλος απ’ την αρχή. Και το γαϊτανάκι που παίζει αλλάζει κάτι από μένα όπως αλλάζει και στον άλλον κάτι απ΄ αυτόν.<br /><br />Η βροχή πέφτει δυνατή στο τζάμι, ήρθε ο χειμώνας και είμαι γεμάτη αισιοδοξία και χαρά.</div>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-7778006930478732212008-11-09T15:15:00.004+02:002008-11-09T22:12:22.403+02:00ALAN G. and CHARLES D.<div align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpIuDhoKb1pBEhPvb_y9nyRQa5uUocRdkRqt10VdrFJkRvX0-axM9Dsp3PN6BbtPGVlWAKSW4MuU7PQ8ojw2I1CxdV2jr5V0Jtivj2dOnmmIcD03_ANPnL1vghrfieFoxeS4wk_OkhPEvF/s1600-h/9+especes+apparentees+de+Drosophila+melanogaster.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5266645889962917186" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 339px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpIuDhoKb1pBEhPvb_y9nyRQa5uUocRdkRqt10VdrFJkRvX0-axM9Dsp3PN6BbtPGVlWAKSW4MuU7PQ8ojw2I1CxdV2jr5V0Jtivj2dOnmmIcD03_ANPnL1vghrfieFoxeS4wk_OkhPEvF/s400/9+especes+apparentees+de+Drosophila+melanogaster.jpg" border="0" /></a><br />Τι είναι αυτό που μένει από τον όγκο πληροφοριών που διδασκόμαστε; Σχετικά ελάχιστα πράγματα. Κάποιες εικόνες, με την ευρεία έννοια, κάποια αίσθηση για το ποια πράγματα συσχετίζονται ποια όχι, ένας τρόπος σκέψης σαν πυξίδα προσέγγισης της πληροφορίας, και τέλος κάποιες ιδέες-έννοιες κλειδί, αν τις είχαμε διδαχθεί ποτέ. Σαν σβησμένοι λαμπτήρες, αυτά τα υπολειπόμενα λειτουργούν ίσως ανεξάρτητα το ένα απ’ το άλλο, και ενεργοποιούνται σε ανείπωτη στιγμή ακόμα και σε άσχετο εννοιολογικό περιβάλλον.<br /><br />Αυτό ακριβώς συνέβη όταν μου έστρεψαν την προσοχή σε ένα πρόσφατο άρθρο στην Καθημερινή της 02/11/08 με τίτλο «<a href="http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_02/11/2008_290576">Ιδεοληπτικές φούσκες και κρίση</a>» ως ένα άρθρο που διαβάζεται με δυο διαφορετικές ταχύτητες. Η μια ανάγνωση κλασσική, του άσχετου προς τα χρηματοοικονομικά ζητήματα αλλά ανήσυχου πνεύματος για τα σημερινά τεκταινόμενα. Η άλλη ματιά σε γνωστούς τόπους, της βιοεπιστήμης, και συγκεκριμένα αυτά της θεωρίας της εξέλιξης. Έτσι ξεκίνησε ένα είδος συναδελφικού παιχνιδιού «έχω δυο εικόνες, βρες τα όμοια/ ανόμοια σημεία και κύκλωσε τα» ή αλλιώς, διάβασε πολιτικοοικονομική ανάλυση κάτω από το φως …της Δαρβινικής σκέψης.<br /><br />Το άρθρο αυτό του καθηγητή Οργανωσιακής Θεωρίας, Χαρίδημου Κ.Τσούκα, έχει ως αφετηρία την απολογητική λογοδοσία, εν μέρει “mea culpa”, που έκανε προς το αμερικάνικο κογκρέσο, ο Άλαν Γκρίσπαν, πρώην πρόεδρος της Αμερικάνικης Ομοσπονδιακής Τράπεζας, σχετικά με την χρηματοοικονομική φούσκα. Ο τελευταίος παραδέχεται πως ο ίδιος (και τα υπόλοιπα μεγάλα κεφάλια της χρηματοοικονομικής σφαίρας) έπεσε έξω στο μοντέλο που είχε πλάσει για το «τρόπο με τον οποίον λειτουργεί ο κόσμος». Πράγμα που αναγάγει τη κρίση σε κάτι πιο ουσιαστικό, από την παραδοχή αποτυχίας αντίληψης ας πούμε του τρόπου λειτουργίας του χρηματοοικονομικού τομέα ή των σύνθετων παραγόντων. Η αγορά κατά τους νεοφιλελεύθερους αντιμετωπίζεται έτσι ως μια ιδεοληψία, και η κρίση ως αποτέλεσμα ασυμφωνίας μεταξύ αυτής και της εμπειρικής πραγματικότητας. Και όταν η εμπειρία δεν ακολουθεί την πραγματικότητα…τη βάψαμε. Πως έτσι; Ο Χ. Τσούκας επεξηγεί και σχολιάζει.<br /><br />Μια στιγμή. Βάζω γυαλιά διπλής εστίασης για μια παράλληλη Δαρβινική ανάγνωση. Ξεκινώ λοιπόν με μια γενική (δική μου) παρατήρηση. Ο άκρατος φιλελευθερισμός έχει εμπνευστεί, και το έχει δηλώσει, από τις φυσικές επιστήμες όταν διακηρύσσει τον εαυτό του υπέρ της ελεύθερης αγοράς με μοναδικό ρυθμιστικό παράγοντα τον ανταγωνισμό. Οικονομικός ανταγωνισμός όπως έχουμε ανταγωνισμό μεταξύ των ειδών στον έμβιο κόσμο για περιορισμένους πόρους. Ο ανταγωνισμός σαν μοχλός οικονομικής ανάπτυξης όπως είναι μοχλός εξέλιξης και διαφοροποίησης των ειδών. Κυκλώνουμε μια ομοιότητα λοιπόν και είμαστε 0-0 στο σκορ.<br /><br />Φαίνεται όμως πως περιοριστήκαμε σ’ αυτό το επίπεδο κατανόησης της φυσικής εξέλιξης και δεν έγινε παραπάνω αναγωγή. Τι ξέφυγε;<br /><br />Καταρχάς, η λανθασμένη αντίληψη της οικονομίας και αποκοπή της, λόγω ιδεολογίας, από την ατελή πραγματικότητα. Αυτό έθεσε την ομάδα Γκρίσπαν and co. εκτός δαρβινικού πλαισίου και δυναμικής. Δεν αναγνώρισαν ότι οι συνθήκες «διαβίωσης» ή «η κινητήρια δύναμη της οικονομίας συγκροτείται και εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο σε διαφορετικά ιστορικά-θεσμικά-διοικητικά συμφραζόμενα». Άλλα συμφέροντα (για επιβίωση) έχει η Royal Bank of Scotland και άλλα η Grameen Bank, όπως άλλον αγώνα δίνει η πολική αρκούδα και άλλον ο τζίτζικας της Μεσογείου. Κοινό στόχο ή το «ίδιο συμφέρον» έχουν όλοι, αυτό της επιβίωσης, αλλά μέσα από την εκάστοτε διαφορετική πραγματικότητα, άλλο δρόμο προς το στόχο επιλέγει ο καθένας. Σημειώστε 0-1 εδώ, υπέρ του Δαρβίνου.<br /><br />Και ερχόμαστε στη δαρβινική προσαρμοστικότητα που χαρακτηριστικό έχει ότι μεταβάλλεται. Προσαρμογή που θεωρείται κατάλληλη σήμερα, μπορεί στο μέλλον να μην είναι, γιατί κατά κάποιο τρόπο το περιβάλλον άλλαξε. Η φυσική επιλογή δεν επιμένει να συντηρήσει χαρακτηριστικά που ευνοούσε στο παρελθόν αν αυτά θεωρηθούν μειονεκτήματα. Τα παραμερίζει χωρίς καθυστέρηση. Οι επιμένοντες σ’ αυτά τα χαρακτηριστικά χάνουν, αφήνοντας όλο και λιγότερους απογόνους, ώστε τα χαρακτηριστικά τους να γίνονται όλο και πιο σπάνια.<br /><br />Φαίνεται ότι στα οικονομικά ισχύει το ίδιο. Όπως εξηγεί ο Χ. Τσούκας, η προσκόλληση σε πρακτικές που ίσχυαν πριν 40 χρόνια είναι out. «Τα δεδομένα (όπως αυτά των επενδυτικών τραπεζών, τα σύνθετα χρηματοοικονομικά προϊόντα) διαφέρουν ουσιωδώς από τα μέχρι τώρα γνωστά». Είμαστε σ’ έναν «κόσμο εξαϋλωμένο, παγκοσμιοποιημένο». Έτσι «από τους λήπτες αποφάσεων ζητούμε εκλεπτυσμένη κρίση, όχι αφελείς (και προσοδοφόρες!) ιδεοληψίες». Είναι σαν να αντιπαραβάλλουμε τον Λαμαρκισμό με τον Δαρβινισμό! Ότι δηλαδή, απ’ τη μια, οι ίδιοι οι οργανισμοί, προκαλούν τις αλλαγές, στην προσπάθεια τους να τελειοποιήσουν τον τρόπο ζωής τους (με κλασσικό παράδειγμα αυτό καμηλοπάρδαλης που απέκτησε μεγάλο λαιμό επειδή ήθελε να φτάσει το φύλλωμα των ψηλών δέντρων), ενώ ξέρουμε τώρα εμπεριστατωμένα, ότι η φυσική επιλογή δεν οδηγεί σε κάποιο προτιμητέο αποτέλεσμα ούτε έχει κάποιο απώτερο σκοπό, αλλά πλάθεται τυχαία μέσω της φυσικής επιλογής και των δεδομένων της πραγματικότητας. Σημειώστε 0-2, υπέρ του Δαρβίνου.<br /><br />Το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον έχει επιφέρει κολοσσιαίες αλλαγές στο χρηματοοικονομικό ορίζοντα. Τα ακραία φαινόμενα δεν είναι εξαίρεση πλέον, τεράστια οφέλη αλλά και κίνδυνοι τα συνοδεύουν. Έτσι, ο παλαιός κανόνας «εισόδημα σε συνάρτηση με προσπάθεια» χωλαίνει μπροστά στις δυνατότητες αύξησης (ή και μείωσης) του εισοδήματος σε απίστευτα ύψη και βάθη, εν ριπή οφθαλμού (η λέξη τραπεζικό επενδυτικό bonus σαν λέει κάτι;). Οι τωρινές συνθήκες δεν απαιτούν «χρήση ιστορικών δεδομένων» αλλά ρυθμιστικές δικλείδες ασφαλείας περισσότερο «συντηρητικές παρά ριψοκίνδυνες, περισσότερο εμπειρικές και λιγότερο ιδεοληπτικές. […]», με την «σταθερότητα (των επιλογών) να είναι όσο σημαντική όσο η καινοτομία».<br /><br />Μεταφρασμένα σε γλώσσα δαρβινική: χρειάζεται να αφήσουμε τα παιχνίδια των χρηματοοικονομικών επιλογών να διαδραματιστούν. Μια θα επικρατεί η λεγόμενη σταθεροποιούσα επιλογή, όπου ο μέσος όρος (πιο συντηρητικός) θα ευνοείται ενώ τα ακραία φαινόμενα (με ρίσκο) θα καταδικάζονται. Μια θα ενισχύεται η κατευθύνουσα επιλογή με τις ακραίες περιπτώσεις (σαν καινοτομία) τώρα να ευνοούνται, αναγκάζοντας το μέσο όρο να μετατοπιστεί προς αυτές για να επέλθει πάλι ισορροπία και σταθεροποιούσα επιλογή. Ακόμα και μπροστά στη λεγόμενη διασπαστική επιλογή μπορεί να βρεθούμε, όπου οι ακραίες περιπτώσεις ενός φαινομένου θα ευνοούνται χωρίς να συγκλίνουν ποτέ, δημιουργώντας τελικά ριζικά διαφορετικά προϊόντα. Όλα παίζουν και τίποτα δεν είναι προκαθορισμένο. Τελικό σκορ: 0-3 υπέρ του προσφιλούς Δαρβίνου.<br /><br />Συμπέρασμα και ερώτηση αυτής της διπλής ανάγνωσης.<br /><br />Μέσα από όλο αυτό το μπλαμπλά, διαγράφεται ότι η δυναμική της θεωρίας του Δαρβίνου ταιριάζει, αν όχι με τη συνολική, τουλάχιστον με την οικονομική πραγματικότητα. Εσείς τι λέτε; </div><p><span style="font-size:78%;"></span> </p><p><span style="font-size:78%;">1) 9 είδη της Drosophila Melanogaster</span> </p>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-38347046262340913522008-11-06T13:15:00.003+02:002008-11-06T13:17:52.863+02:00ΔΕΣ ΑΥΤΟ...<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/qiP79vYsfbo&color1=0xb1b1b1&color2=0xcfcfcf&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/qiP79vYsfbo&color1=0xb1b1b1&color2=0xcfcfcf&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Charles Leadbeater "We think"phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-66264687096339161302008-11-03T09:15:00.005+02:002008-11-03T10:11:16.394+02:00ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ<div align="right"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXzwVmFqIYqek31IWzALW-XkSmu8DRrAUZtiQ1j7e7-Q8n9MRrgMu5pgQ-lBMKvQeqxK-NX7WM8m0TU7XAnyO8Fk9ZAgRq50z3ZGd0lgI42xe4DjaWALQTOQLh5YN9KbvFfFw-y9ktZsX5/s1600-h/Crepuscular_rays_in_ggp_2.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5264340329730395986" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 267px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXzwVmFqIYqek31IWzALW-XkSmu8DRrAUZtiQ1j7e7-Q8n9MRrgMu5pgQ-lBMKvQeqxK-NX7WM8m0TU7XAnyO8Fk9ZAgRq50z3ZGd0lgI42xe4DjaWALQTOQLh5YN9KbvFfFw-y9ktZsX5/s400/Crepuscular_rays_in_ggp_2.jpg" border="0" /></a><br />Ένα <span style="font-size:130%;">κοπάδι</span> πρόβατα </div><div align="right">Μια <strong>συμμορία </strong>ληστών </div><div align="right">Ένα <span style="font-size:130%;">μαντρί</span> αρνιών </div><div align="right">Μια ορδή τουριστών<br />Ένα <span style="font-size:130%;">σμάρι</span> ψάρια </div><div align="right">Μια αγέλη λύκων </div><div align="right">Μια <span style="font-size:130%;">στρούγκα</span> κατσικιών </div><div align="right">Μια λεγεώνα δαιμόνων </div><div align="right">Ένας <strong>σμήνος </strong>εντόμων </div><div align="right">Ένας <strong><span style="font-size:130%;">στίφος </span></strong>πολεμιστών<br />Ένας στάβλος αλόγων</div><div align="right">Ένα <span style="font-size:85%;">τσούρμο </span>παιδιών<br />Ένα <strong><span style="font-size:130%;">βουστάσιο</span></strong> μοσχαριών </div><div align="right">Ένας <span style="font-size:180%;">εσμός</span> ηλιθίων<br />Ένα <span style="font-size:78%;">μπουκέτο </span>λουλούδια </div><div align="right">Ένα <strong>ασκέρι</strong> ζητιάνων </div><div align="right">Ένα κοτέτσι ορνίθων </div><div align="right">Ένα <span style="font-size:130%;">καραβάνι </span>εμπόρων<br />Ένα μάτσο χαρτονομίσματα </div><div align="right">Μια <span style="font-size:78%;">πλειάδα</span> αστεριών<br />Μια <strong><span style="font-size:130%;">συστάδα</span></strong> πεύκων </div><div align="right">Ένας όμιλος φίλων </div><div align="right">Μια <span style="font-size:85%;">παρέα </span>νεαρών </div><div align="right">Ένας σύλλογος καλλιτεχνών </div><div align="right">Ένα τάγμα αγγέλων </div><div align="right">Μια <strong>σύνοδος</strong> ιερέων</div><div align="right"></div><div align="right"><strong><span style="font-size:85%;">ΤΑ ΑΝΑΛΕΚΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ SCHOTT</span></strong>, <span style="font-size:78%;">ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΛΙΑ</span>, <strong><span style="font-size:78%;">σελ. 11<br /></span></strong></div>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-30793962909332421202008-10-28T17:33:00.004+02:002008-10-28T17:50:28.246+02:00Θεός, η βιογραφία (2)<div align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhf7cn00Z6aUst4f-8OEUdXtKbzltcgAliWyeMe36_EcftDHfuePVTxE-m2nMk_D2SMbi6V8emRbyBT-hOnt9YE0OSP9ck7gkn0lffI_PF6Q7gB_NXF4KfP6XG0diL1vtqTRNBXlTrYcqqO/s1600-h/Dualite.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5262228836669026434" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 269px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhf7cn00Z6aUst4f-8OEUdXtKbzltcgAliWyeMe36_EcftDHfuePVTxE-m2nMk_D2SMbi6V8emRbyBT-hOnt9YE0OSP9ck7gkn0lffI_PF6Q7gB_NXF4KfP6XG0diL1vtqTRNBXlTrYcqqO/s400/Dualite.jpg" border="0" /></a>Ας μπούμε στο πετσί ένας Κινέζου που ανακαλύπτει για πρώτη φορά την Παλαιά Διαθήκη και τη διαβάζει με την ίδια αμεροληψία με την οποία θα διάβαζε τον Άμλετ του Σαίξπηρ…Χωρίς προκαταλήψεις, προκαθορισμένες ιδέες και ανάγκη να ταιριάξει την διήγηση σε μια συγκεκριμένη ερμηνεία ή ένα νοητικό σχήμα. «Tabula rasa» ας είναι το μυαλό μας καθώς ξεκινάμε την ανάγνωση της Γένεσης και του Κατακλυσμού. Έτσι προτείνει ο συγγραφέας και τι να κάνουμε αφού επιθυμούμε να ακολουθήσουμε τη λογοτεχνική διερεύνηση και πρωτότυπη αξιολόγηση του Miles;<br /><br />Τι ανακαλύπτουμε λοιπόν; Περιέργως δυο διαφορετικές διηγήσεις στην κάθε περίπτωση. Διηγήσεις που δεν αλληλοσυμπληρώνονται αλλά είναι διαμετρικά αντίθετες, σαν αυτοτελείς συνέχειες. Όπως είναι ριζικά διαφορετικός ο Θεός που προβάλλεται μέσα από αυτές. Ένας Θεός, ενιαίος μεν, αυτό είναι αξίωμα, με δυο χαρακτήρες δε. Εξίσου δημιουργός και καταστροφέας.<br /><br />Για παράδειγμα, στη πρώτη διήγηση της Γενέσεως, μας παρουσιάζεται ένας ήρωας ολύμπιος (“elohim”) απόμακρος, αδιάφορος αλλά γενναιόδωρος, χωρίς παρελθόν και με άγνωστο παρόν. Δημιουργεί τον κόσμο γιατί θέλει την ανθρωπότητα, και θέλει την ανθρωπότητα γιατί θέλει μια εικόνα, και όχι αγάπη, έρωτα, λατρεία, υπακοή … αλλά δεν γνωρίζουμε για ποιο πρωτότυπο μιλάμε. Το ανθρώπινο ζευγάρι που δημιουργεί ως άρρεν και θήλυ, «κατ’ εικόνα ημετέρα», τι αντιπροσωπεύει αφού το κείμενο μιλά πάντα για τον Θεό ως αρσενικό και μοναδικό; Παραπέρα, ο Εlohim προστάζει τον άνδρα και τη γυναίκα, να «αυξάνεστε και πληθύνεσθε και πληρώσατε τη γη και κατακυριεύσατε αυτής» και τίποτα άλλο. Και μες στην ασυγκράτητη και ακούραστη κυριαρχία του, την έβδομη μέρα, αποφασίζει να …ξεκουραστεί. Σημάδι ότι είναι ασθενέστερος απ’ ότι νομίζουμε; Εκφράζει επίσης, σε άλλο σημείο του κειμένου, μια σκέψη για το σύνολο της δημιουργίας του, που προβληματίζει: « και είδεν ο Θεός τα πάντα, όσα εποίησεν, και ιδού καλά λίαν». Αμφιβάλλει δηλαδή για την αξία της δημιουργίας του;<br /><br />Θα λέγαμε ότι ο ήρωάς μας δείχνει να εκφράζει ένα ενδιαφέρον «μείγμα δύναμης και αδυναμίας, αποφασιστικότητας και μεταμέλειας».<br /><br />Στη δεύτερη καταγραφή της Γενέσεως, εμφανίζεται τώρα ένας άλλος Θεός (αλλάζει και όνομα και γίνεται ο “Κύριος και Θεός”, “Yahweh elohim”). Μες στη παραδοξότητα πλέει τώρα ο ήρωάς μας. Αλλοπρόσαλλος, λιγότερο γενναιόδωρος, κοντά στον άνθρωπο, νευρικός, δίνει εντολές, λέει ψέματα, τον πιάνει υστερία, εκδικείται τον άνθρωπο με μια φοβερή ένταση, παίρνει πίσω όσα του έδωσε, μετανιώνει όμως, προσπαθεί να επανορθώσει, γίνεται τρυφερός, και μες στην ερασιτεχνικότητά του δείχνει να έχει ανάγκη την παρέα του ανθρώπου.<br /><br />Εξηγούμαι. Η ανθρωπότητα δεν είναι πια τοποθετημένη «επί της γης», αλλά περιορίζεται σε έναν κήπο «εν Εδέμ», με σκοπό να εργάζεται και να φυλάει αυτόν. Περιορίζει επίσης την ελεύθερη κυριαρχία του ανθρώπου που του είχε χαριστεί στην πρώτη διήγηση και απαγορεύει για πρώτη φορά, την βρώση «από το δέντρο του καλού και του κακού», διότι «θανάτω αποθάνεισθε». Να αναρωτηθούμε αν θεωρεί το δημιούργημά του (τον άνθρωπο) όχι τόσο καλό και έτσι του βάζει περιορισμούς; Σαν να μην γνώριζε τι έπραττε όταν δημιούργησε και μόνο μετά την πράξη, την έκφραση της επιθυμίας του δηλαδή, συνειδητοποίησε τι έκανε. Η συγκεκριμένη απειλή θανάτου θα αποδειχθεί ψέμα, αφού ο Αδάμ και η Εύα δεν θα πεθάνουν όταν παραβιάσουν την απαγόρευση.<br /><br />Το ενδιαφέρον της πλοκής του έργου συνεχίζεται όταν ο Yahveh θέλει να βρει βοηθό για τον άνδρα (που έχει πλάσει τώρα από χώμα και του εμφύσησε ζωή). Οργανώνει λοιπόν μια περίεργη παρέλαση όπου περνούν μπροστά στον άνθρωπο όλα τα έμβια. Ο άνθρωπος όμως απορρίπτει τα πάντα, δηλαδή όλη την προσπάθεια του Θεού… Τότε ο Yahveh σκέφτεται κάτι περίεργο. Παίρνει ένα πλευρό του ανθρώπου και μ΄ αυτό φτιάχνει ένα άλλο «ζώο», τη γυναίκα. Αυτό γεμίζει χαρά τον άνδρα, και όχι ευγνωμοσύνη προς το Θεό. Καταλήγουμε αργότερα στην εμφάνιση του όφεως, να δελεάσει την γυναίκα, που με τη σειρά της θα δελεάσει τον άνδρα και οι δυο θα δοκιμάσουν τον απαγορευμένο καρπό. Αποτέλεσμα; Θα συνειδητοποιήσουν την γύμνια τους, θα ντραπούν αλλά δεν θα πεθάνουν. Η συνειδητοποιημένη (σεξουαλική εδώ) επιθυμία, η ομολογημένη ανάγκη, είναι αυτή που προκαλεί ντροπή. Κρύβονται λοιπόν μες στο κήπο, αφού καλύψουν τα επίμαχα σημεία με φύλλα συκής. Και ο Yahveh; Τους ψάχνει, «Αδάμ, πού εί;», δεν έχει πάρει είδηση τίποτα. Μόλις τους βλέπει, καταλαβαίνει ότι παραβίασαν την απαγόρευσή του. Τότε ξεσπά ένας τρομερός θυμός, όπου ρίχνει κατάρες/ τιμωρίες στον Αδάμ και στην Εύα και τελικά τους διώχνει απ’ τον κήπο της Εδέμ. Μετανιώνει αμέσως για το φέρσιμό του, και προσπαθεί να τους καλοπιάσει ράβοντας στον καθένα δερμάτινο χιτώνα. Τους τα φοράει ο ίδιος, πράξη άκρως τρυφερή, και τους ακολουθεί έξω από την Εδέμ... Τους έχει ανάγκη, θέλει την παρέα τους και μια σχέση μαζί τους.<br /><br />Είναι τυχαίο γεγονός που υπάρχουν διαφορετικές αφηγήσεις και έχουν ραφτεί η μια δίπλα στην άλλη; Υπάρχουν ιστορικοί λόγοι γι’ αυτό ή πρέπει να ψάξουμε για κάτι άλλο πιο σύνθετο; Γιατί αυτή η οφθαλμοφανής αντιφατικότητα των διηγήσεων και του χαρακτήρα του Θεού έχει γειωθεί τόσο, ώστε να την έχουμε ξεχάσει, αν την είχαμε μάθει ποτέ; Γιατί όμως είναι τόσο ουσιαστικό να αναγνωριστεί ακριβώς αυτή η παραδοξότητα και κατ’ επέκταση η πρωτοτυπία του Miles;<br /><br />Η τοποθέτηση αυτών των αντιφατικών διηγήσεων δεν είναι τυχαίο ή ιστορικό και μόνο γεγονός αλλά αποσκοπεί να μας διδάξει κάτι ουσιαστικό. Όπως δεν είναι τυχαίος και ο λόγος της απίστευτης απλοποίησης που έχει επικρατήσει. Προέρχεται από μια παιδική ασθένεια που μας συνοδεύει σε όλη τη ζωή μας. Είναι η ανάγκη να εντάξουμε τα πάντα σε ένα σχήμα δυϊσμού: «αυτός είναι κακός, εγώ καλή», «δεν με καταλαβαίνει, ενώ εγώ…», «οι Παναθηναϊκοί…και οι άλλοι», «το κόμμα μου και οι άλλοι…», «οι τρομοκράτες και εμείς», «οι επιστήμονες και οι άλλοι…» κτλ. Αυτός είναι ένας τρόπος άμυνας που υιοθετεί πρώτα το βρέφος στην εξελικτική πορεία ανάπτυξης της προσωπικότητάς του, και τον οποίο μας παίρνει μια ζωή να τον αποβάλλουμε. Εκφράζεται στον ενήλικα σε πιο εκλογικευμένη μορφή κατηγοριοποίησης, σε εξιδανίκευση καμιά φορά του άλλου προσώπου, σαν έκφραση μιας προσωπικής ανάγκης ενότητας μπετόν αρμέ μπροστά στις αντιξοότητες της ζωής. Καταφεύγουμε όλοι ανεξαιρέτως σ’ αυτό το μονοπάτι σκέψης. Αντιθέτως, η αποδοχή του παράδοξου των χαρακτήρων μας, ενοποιημένο όμως, μπορεί να μας απεγκλωβίζει από το αδιέξοδο αίσθημα που γεννά η ξεκάθαρη κατηγοριοποίηση, η ενοχή ή η εξιδανίκευση ενός άλλου προσώπου. Μας ανοίγει το δρόμο στη δημιουργία και στην καλύτερη αποδοχή του εαυτού μας και του άλλου (που είναι τελικά σαν και εμάς). Είναι μάταιο να θέλουμε να καταπνίξουμε ας πούμε το θυμό…κάπου αλλού θα μας βγει είτε το παίρνουμε χαμπάρι είτε όχι…και πού θα πηγαίναμε χωρίς θυμό…πουθενά. Η επίγνωση και η αποδοχή του πραγματικού εαυτού μας είναι το ζητούμενο και όχι η προσήλωση σε ηθικοπλαστική συνταγή ή σε εξιδανικευμένο μοντέλο. Τι με σώζει να έχω έναν πατέρα μόνο καλό…αυτό που με σώζει είναι να έχω έναν πραγματικό πατέρα που ταυτόχρονα έχει κακία και καλοσύνη μέσα του όπως έχω εγώ γιατί αυτή είναι η φύση μας.<br /><br />Σε συλλογικό επίπεδο, το ίδιο σχήμα ισχύει. Πώς αυτό; Ο συγγραφέας αντιπαραβάλλει το συγκεκριμένο κείμενο με πολυθεϊστικές διηγήσεις πίστης άλλων λαών της περιοχής της Μεσοποταμίας. Εκεί λοιπόν συναντάμε διάφορες θεότητες, του καλού ή του κακού, σε διαρκή αντιπαλότητα μεταξύ τους. Αντίθετα, η μονοθεϊστική προσέγγιση εισάγει έναν Θεό που ενσωματώνει όλες τις αντιφατικές πλευρές του χωρίς να καταπνίγει καμιά από αυτές (τύπου «πρέπει να μη θυμώνω»). Τώρα, δεν αποβάλλονται απλώς οι πολυθεϊστές αλλά οι αντιφάσεις του χαρακτήρα επιτρέπονται, απαιτούνται να ενδοβληθούν σε μια προσωπικότητα. Και αυτό είναι κύριο σημείο για την δημιουργία πολιτισμού.<br /><br />Τελικά δεν υπάρχει σημείο αναφοράς; Όχι όπως το είχαμε μάθει. Φαίνεται πως ο δρόμος είναι να πάρουμε πάνω μας το βάρος του αλλοπρόσαλλου κομματιού μας για να μπορούμε να σηκώσουμε το βάρος του άλλου και να υπάρξουμε. Εγώ, ο άλλος, τα όρια μεταξύ μας φαίνονται και αυτά πιο ρευστά. Για να δούμε τη συνέχεια του βιβλίου…</div><div align="justify"> </div><div align="justify"><span style="font-size:78%;"><br />1) “Θεός, η βιογραφία” του Jack Miles, βραβείο Pullitzer, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, μετάφραση του Βασίλη Αδραχτά, 1996</span></div><div align="justify"><span style="font-size:78%;">2) Πίνακας, Bourdet, "Dualite", 2005<br /></div></span><div align="justify"></div>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-64361279932160162672008-10-18T22:27:00.008+03:002009-06-20T23:26:10.840+03:00Θεός, η βιογραφία (1)<div align="right"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgb3ZxVbJSHxc1EbQsRzfwt4LL2d6pHLzZBWJodx2ULM_E_Ptnv9H9uZ6wvpWgtiy9PjX0_OH-TXejsIcXfkfYTJ1khquDB1cRXDreBRCF9HxA2u2KgMzfU6FL5bY_nONgJAXzEAQaYgPXc/s1600-h/Petrillo.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; DISPLAY: block; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5258584389093776978" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgb3ZxVbJSHxc1EbQsRzfwt4LL2d6pHLzZBWJodx2ULM_E_Ptnv9H9uZ6wvpWgtiy9PjX0_OH-TXejsIcXfkfYTJ1khquDB1cRXDreBRCF9HxA2u2KgMzfU6FL5bY_nONgJAXzEAQaYgPXc/s400/Petrillo.jpg" /></a> <span style="font-size:78%;">V.O.M. Petrillo</span></div><div align="justify">Το έχει μάλλον η φθινοπωρινή ατμόσφαιρα και εμπνέομαι μόνο να μιλάω για τα βιβλία που διαβάζω…Αλλά μου ήρθε μια καλή ιδέα που ελπίζω να σας αρέσει…Έχει ως εξής: όπως προχωράω στην ανάγνωσή μου, να ανεβάζω σχετικό ποστάκι μια στις τόσες. Έτσι, θα σας κρατώ το ενδιαφέρον για ένα αξιόλογο διάστημα, θα διαβάζετε μέσω εμού… και ίσως ανακαλύψουμε καινούργια μονοπάτια επικοινωνίας…Μμμμ, μεγάλη δέσμευση αναλαμβάνω…όσο τραβήξει.<br /><br />Γι’ αυτό το σκοπό, επιλέγω, με δημοκρατικό τρόπο πάντα, ένα βιβλίο που έχει τα εξής χαρακτηριστικά: όγκο για να κρατήσει καιρό, βάθος για να έχει ύλη προς συζήτηση και πλοκή για να μη σκυλοβαρεθείτε και μουτρώσετε κάθε φορά που θα πέφτει σχετική ανάρτηση…σας θέλω πιστούς, όχι εχθρούς.<br /><br />Θα μπορούσα να είχα διαλέξει κανένα έργο του Soljenitsyne, αφού όπως έλεγα στη φίλη μου την κολλητή από τα 18 και καθώς τακτοποιήσαμε επιτέλους τη χαοτική βιβλιοθήκη μου… ας θεωρήσουμε τους εαυτούς μας σε λογοτεχνικό πένθος και ας τον βάλουμε (τον Soljenitsyne) πρώτη θέση στη βιβλιοθήκη, να τον τιμήσουμε. Ακόμα μπορούσα να είχα διαλέξει μια σειρά από St-Exupéry (St-Ex), παλαιά αγάπη, γιατί βαρέθηκα οι περισσότεροι σ’ αυτή τη χώρα να νομίζουν ότι η επιτομή του έργου του συνοψίζεται στον «Μικρό Πρίγκιπα». Τέλος, το πολύ-πολύ να επέλεγα και τον τελευταίο Νομπελίστα λογοτεχνίας le Clezio, μόνο και μόνο επειδή είναι Γάλλος.. και ξέρετε τι σημαίνει για μένα η γαλλική κουλτούρα.<br /><br />Όχι όμως, δεν μου κάνει κέφι τίποτα απ’ αυτά, θέλω κάτι πιο δύσκολο, πιο πρωτότυπο, πιο αποκαλυπτικό, στη κόψη του ξυραφιού, και κάτι που δεν θα το περιμένατε από μένα με τίποτα… And the winner is… “Θεός, η βιογραφία” του Jack Miles, βραβείο Pullitzer, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, μετάφραση του Βασίλη Αδραχτά, 1996. Σας ήρθε απότομα;<br /><br />Τελείωσα μόλις την ανάγνωση της εισαγωγής και θα σας μεταφέρω την κεντρική ιδέα του βιβλίου, επιλέγοντας ό,τι θεωρώ σημαντικό, για να μου πείτε, εσείς οι πέντε εκλεκτοί που με διαβάζετε…, αν το βιβλίο σας κεντρίζει το ενδιαφέρον ή όχι και αν θέλετε να συνεχίσω την παρουσίασή του.<br /><br />Να ξεκαθαρίσουμε όμως κάποια πράγματα εξ’ αρχής. Η αφετηρία του βιβλίου δεν είναι αν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα του». Αυτό είναι ζήτημα πίστης και εκτός θέματος στην προκειμένη περίπτωση. Όπως εκτός θέματος είναι αν ο Θεός πέθανε (κατά την μαρξιστική άποψη) ή υπάρχει… Αυτό που είναι εντός προβληματισμού εδώ, είναι το γεγονός ότι, για αιώνες ολόκληρους, οι άνθρωποι πάσχιζαν να ολοκληρωθούν σύμφωνα με την εικόνα που είχαν για τον θεό τους. Imitatio Dei, ένα ιστορικό γεγονός. Σαν αποτέλεσμα διαμορφώθηκε ένα ιδεώδες ανθρώπινης προσωπικότητας που παραμένει σταθερό, ανεξάρτητα απ’ το αν για πολλούς σήμερα έχει χαθεί η πίστη ακόμα και αν δεν το ομολογούμε συνειδητά. Σ’ αυτό το πρότυπο αναφερόμαστε όταν συναντάμε λόγου χάρη Ιάπωνες και λέμε «αυτοί είναι διαφορετικοί», και ας τρώμε σούσι και ας φοράνε εκείνοι κουστούμι. Ο ιουδαιοχριστιανικός πολιτισμός είναι ακόμα εδώ και σ΄ αυτόν χρωστάμε την δική μας κληρονομημένη αντίληψη του τι οφείλει να είναι ο άνθρωπος.<br /></div><div align="justify"><br />Στο βιβλίο που θίγω εδώ, ο συγγραφέας επιχειρεί να προσεγγίσει την Παλαιά Διαθήκη σαν να ήταν ένα απλό λογοτεχνικό έργο. Τι περίεργο. Ιστορική, επιστημονική, θεολογική προσέγγιση ναι, αλλά λογοτεχνική; Το δικαιολογεί με το επιχείρημα ότι για τους πολλούς, που δεν ακολουθούν το δρόμο του ασκητισμού, μυστικισμού ή της θεολογίας, η προσέγγιση του θείου πραγματοποιείται έτσι, μέσα από το άκουσμα (πολλές φορές αποσπασματικά) και την ανάγνωση αυτού του βιβλίου. Όπως ανοίγουμε και διαβάζουμε ένα οποιοδήποτε βιβλίο. Στο συγκεκριμένο, θα συναντήσουμε μια ιστορία με μια πλοκή, μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος και σημαντικότερο απ΄ όλα έναν ήρωα. Όχι το λαό του Ισραήλ, όπως θα λέγαμε όσοι δεν έχουν κάνει αυτή την προσπάθεια ανάγνωσης (μέσα και ‘γω), αλλά τον ίδιο το Θεό. Η λογοτεχνική ματιά θα μας αποκαλύψει μια προσωπικότητα, αμάλγαμα από αρκετές άλλες που κάνει τον ήρωα προβληματικό, σε «εσωτερική σύγκρουση», αλλά συνάμα και επιβλητικό ή ακόμα και κυριαρχικό...<br /><br />O συγγραφέας εξηγεί. "Αν ένας λογοτεχνικός ήρωας επιδρά σε κάποιο βαθμό στους πραγματικούς ανθρώπους που το διαβάζουν, αυτό οφείλεται στο ότι ο αναγνώστης τον δέχεται μέσα του, τον εσωτερικεύει κατά κάποιο τρόπο, αυτοαναγνωρίζεται σ΄ αυτόν. Έτσι δίνει ζωή στον ήρωα "εκτός σκηνής" και κατ’ επέκταση τον ζωντανεύει και "εντός σκηνής"…Τι να πούμε λοιπόν για την επιτυχία της λογοτεχνίας της ιουδαιοχριστιανικής θρησκείας που ξεπερνά τη φαντασία και τα πιο τρελά όνειρα οποιουδήποτε συγγραφέα… "<br /><br />Τότε για ποια αυτοαναγνώριση μιλάμε ή με άλλα λόγια σε τι μπορεί να μας ενδιαφέρει ο συγκρουσιακός χαρακτήρας του ήρωα της Παλαιάς Διαθήκης; Είναι ότι έχουμε αφομοιώσει, ασυνείδητα, ακριβώς αυτή τη ένταση ανάμεσα στην ενότητα και την πολλαπλότητά του. Όντως, αν το σκεφτούμε καλά, ποιους θεωρούμε ως πραγματικούς ανθρώπους, αυτούς των οποίων η ταυτότητα αποτελείται από ένα σύνολο από αρκετές ασύμβατες επιμέρους ταυτότητες; Ή προτιμούμε τους απλούς και ξεκάθαρους ανθρώπους; Μάλλον τους πρώτους. Μπορεί να θαυμάζουμε την εσωτερική γαλήνη αυτών της δεύτερης ομάδας, ατόμων ενοποιημένων στο έπακρο, με το δικό τους χαρακτήρα αλλά θεωρούμε ότι δεν διαθέτουν προσωπικότητα και ίσως να μας προκαλούν πλήξη. Αντίθετα, η δυσαρμονία και η εσωτερική σύγκρουση αναζητούνται, σχεδόν απαιτούνται, για να χαρακτηρίσουμε κάποιον ως άτομο με προσωπικότητα και να πούμε ότι τον γνωρίζουμε. Λέτε λοιπόν, καθώς θα προχωράμε στην ανάγνωση του βιβλίου να μας πιάσει ένα ρίγος απ’ την αυτοαναγνώριση που θα συναντήσουμε;<br /><br />Το βιβλίο θα μιλάει λοιπόν για μας. Σας ενδιαφέρει να το συνεχίσω; </div>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-46518317496934952602008-10-12T09:23:00.007+03:002008-10-12T20:00:18.559+03:00ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ<div align="left"><u><span style="color:#0066cc;"></span></u><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK2ab-NCg7jEhBZl4BQjoCUv5ykHsg8HBZYtVN_ee3UHn-eSzxr1Gip1kVtPmG61-45YBWj3PIIbXDr9ZERzUpXG5CxMGsrJ6f4sMyXZYsWbYe9i4M9xzpWTkmqFdbNSuFYocVUCRAv0gF/s1600-h/p-platypus_m.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5256158203803510626" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK2ab-NCg7jEhBZl4BQjoCUv5ykHsg8HBZYtVN_ee3UHn-eSzxr1Gip1kVtPmG61-45YBWj3PIIbXDr9ZERzUpXG5CxMGsrJ6f4sMyXZYsWbYe9i4M9xzpWTkmqFdbNSuFYocVUCRAv0gF/s400/p-platypus_m.jpg" border="0" /></a><br />Η μεταφυσική καταπιάνεται μετωπικά με τα Μεγάλα Ερωτήματα: Τι σημαίνει υπάρχω; Ποια είναι η φύση της πραγματικότητας; Έχουμε ελεύθερη βούληση; Πόσοι άγγελοι μπορούν να χορέψουν στο κεφάλι μιας βελόνας; Πόσοι χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;<br /><br />ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Κάτι, με απασχολεί τώρα τελευταία, Τάσο.<br />ΤΑΣΟΣ: Τι πράγμα;<br />ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ποιο είναι το νόημα των πάντων;<br />ΤΑΣΟΣ: Ποιων πάντων;<br />ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ξέρεις, της ζωής, του θανάτου, της αγάπης – ολόκληρου του πακέτου.<br />ΤΑΣΟΣ: Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι κάτι από όλα αυτά έχει κάποιο νόημα;<br />ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Γιατί πρέπει να έχει. Διαφορετικά η ζωή θα ήταν απλά…<br />ΤΑΣΟΣ: Τι;<br />ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Χρειάζομαι ένα ούζο.<br /><br /><br />Ο ΠΛΑΤΩΝ και ο ΠΛΑΤΥΠΟΥΣ μπαίνουν σε ένα μπαρ…<br /><br />(Κατανόηση της Φιλοσοφίας μέσα από Ανέκδοτα), Thomas Cathcart & Daniel Klein, Πλατύπους Εκδοτική 2008. </div>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-73677351644908753802008-10-05T15:12:00.005+03:002008-10-08T11:00:29.828+03:00Η μπαλάντα του λυπημένου καφενείου<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4aoohLO5Jpij1CWRE_Kk25ifVvipQxWL6KHzd4VaQTvgi5K1TikY6aDS9aHlsNaih8MTfa-XmMobUFgYjzZFHBubfXEDw34mTKwVVCkS8JSEPtKMNJY_Ef9ZGZQx-0MYkRMU8uNzp3DLs/s1600-h/pinsard-laurent-coquelicots-2203070.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5253643156635916226" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4aoohLO5Jpij1CWRE_Kk25ifVvipQxWL6KHzd4VaQTvgi5K1TikY6aDS9aHlsNaih8MTfa-XmMobUFgYjzZFHBubfXEDw34mTKwVVCkS8JSEPtKMNJY_Ef9ZGZQx-0MYkRMU8uNzp3DLs/s400/pinsard-laurent-coquelicots-2203070.jpg" border="0" /></a><br /><div align="justify">Σε μία μέρα μέσα, ξεκίνησα, καταβρόχθισα και τελείωσα την “<strong>Μπαλάντα του λυπημένου καφενείου</strong>“ της Carson McCullers. Όχι και μεγάλο κατόρθωμα, αφού το βιβλίο είναι μόνο 157 σελίδες και τι δηλαδή, θα καυχιέμαι σαν μικρό παιδί για το πόσες σελίδες διάβασα σε πόση ώρα… Όχι, είμαι απλώς χαρούμενη που βούτηξα στην ανάγνωσή του, ακολούθησα το παλμό της αφήγησης… και βγήκα από τη βουτιά αυτή λίγο αλλαγμένη. Όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα συγκεντρωμένα σε λίγες γραμμές δουλεμένα με ακρίβεια και ποιητική φλέβα συνάμα. Παρελαύνουν μπροστά στα μάτια σου και σε αφήνουν κατάπληκτο, σχεδόν αποβλακωμένο από το κρεσέντο που ακολουθούν με τόση μαεστρία. Έτσι, μόλις που μπαίνεις στην ιστορία, γίνεται η μοιραία συνάντηση που ανατρέπει όλες τις ισορροπίες και μεταμορφώνει τα πάντα. Εκεί που αρχίζεις να γνωρίζεις τους ήρωες και να χαλαρώνεις, έρχεται η δεύτερη μοιραία πράξη με την επιστροφή του συζύγου των δέκα ημερών, επιστροφή που θα γκρεμίσει ανεπαρνόθωτα ότι νόμιζες ότι είχε χτιστεί μέχρι τότε.<br /><br />Αν ήθελα να είμαι επίπεδη, θα έλεγα ότι η McCullers μας αφηγείται την ιστορία ενός ερωτικού τριγώνου με ήρωες τρεις εκκεντρικούς χαρακτήρες σ’ ένα τοπίο μιζέριας και τέλματος μιας μικρής αμερικάνικης κωμόπολης του Νότου. Κύρια φιγούρα, η Δεσποινίς Αμέλια, με τα αλλήθωρα μάτια, την απίστευτη κράση αλλά ευάλωτη εσωτερικά, που από αγάπη θα αφήσει στη κυριολεξία τον εαυτό της να κατρακυλήσει στη μοναξιά και στην απομόνωση: έχουμε λοιπόν μια περιγραφή της ζωής, του μεγαλείου και της πτώσης μιας γυναίκας. Απ’ την άλλη, ο Εξάλδελφος Λάιμον, ένας καμπούρης νάνος, που εμφανίζεται στη ζωή της Δεσποινίδος Αμέλιας από το πουθενά. Η χαρισματική προσωπικότητά του δρα στη ζωή της θαυματουργά, αφού τον ερωτεύεται απόλυτα και αμετάκλητα η εξαδέλφη του και για χάρη του μετατρέπει το μαγαζί της σε πολύβουο καφενείο, μεταμορφώνοντας συγχρόνως τον μέχρι τότε σκληρό εαυτό της. Τρίτο πρόσωπο στην ιστορία, ο πρώην σύζυγος των δέκα ημερών. Αρχικά παράφορα ερωτευμένος με την γυναίκα του την δεσποινίς Αμέλια, η οποία τον απορρίπτει εξ’ αρχής με τον χειρότερο τρόπο και κατόπιν τον διώχνει από κοντά της σαν το σκυλί. Αφού θα περάσει ένα διάστημα στη φυλακή, ο σύζυγος θα επιστρέψει στη πόλη, με δίψα για εκδίκηση. Η αναμέτρηση μεταξύ του ζευγαριού θα πραγματοποιηθεί, σαν μοιραία και αναγκαία πράξη. Η τελική προδοσία του αδύναμου και συγκλονιστικού καμπούρη, ερωτευμένος με τον σύζυγο, έτοιμος να κάνει τα πάντα για μια ματιά του και παρόλο την χείριστη μεταχείριση που του προσφέρει εκείνος, θα σημάνει το οριστικό τέλος της Δεσποινίδος Αμέλιας. Στο πίσω μέρος του σκηνικού, οι κάτοικοι της κωμόπολης που παρακολουθούν κάθε στιγμή τα τεκταινόμενα, τα ζουν ή τα φαντάζονται, μεταμορφώνονται στην διάρκεια ενός ποτού σε κάτι ωραίο και πιο αισιόδοξο, και βυθίζονται πίσω, με το οριστικό κλείσιμο του καφενείου, στη θλιβερή και γκρίζα ζωή τους… Το τέλος της ιστορίας είναι αβάσταχτα απαίσιο και απελπισμένο, μια πραγματική λυπητερή μπαλάντα.<br /><br />Τι υπάρχει πίσω από τους χαρακτήρες και την ιστορία αυτή; Γιατί μερικές φράσεις ή εικόνες σου μένουν και θέλεις σχεδόν να τις μάθεις απ’ έξω για να τις αναμασάς με την ησυχία σου;<br /><br />Είναι η συμπονετική και γεμάτη συμπάθεια ματιά της συγγραφέως προς τους κακομοίρηδες και ταλαιπωρημένους του κόσμου; Όχι, αν και η περιγραφή της σε αγγίζει. Είναι το ακριβές ψυχογράφημα της ασυμμετρίας μεταξύ εκείνου που αγαπάει και εκείνου που αγαπιέται, των αταίριαστων ερώτων όπου οι εμπλεκόμενοι «μοιάζουν να ‘ρχονται από διαφορετικούς πλανήτες». Η MacCallers περιγράφει αμίμητα τον έρωτα που επιλέγει λάθος κατεύθυνση, σαν ένα βλέμμα - προβολέα που πέφτει τυχαία και φωτίζει το λάθος αντικείμενο. Λέει: “<em>Συχνά ο αγαπημένος, δεν είναι παρά ένα κέντρισμα στην αγάπη που βρίσκεται τόσο καιρό θαμμένη μέσα στον εραστή. Τούτο, λίγο πολύ, κάθε εραστής το ξέρει. Νοιώθει βαθιά μέσα του πως η αγάπη του είναι κάτι μοναχικό. Μαθαίνει να ζει σε μια καινούργια, παράξενη μοναξιά και είναι η γνώση αυτή που τον κάνει να πονά. […] όσο και αν η αγάπη αυτή φαντάζει εξωτερικά θλιβερή και γελοία, ωστόσο στο βάθος δεν πρέπει να ξεχνάς (εσύ ο αναγνώστης) πως η πραγματική ιστορία ήταν εκείνη που παίχτηκε μέσα στη ψυχή του ίδιου του εραστή. Όμως ποιος άλλος παρά ο Θεός μπορεί να ’ναι ο τελικός κριτής αυτής ή κάποιας άλλης αγάπης</em>;» </div><br /><div align="justify">Όλοι οι ήρωες του βιβλίου ζουν την ίδια επιτακτική ανάγκη αγάπης, καμουφλαρισμένη και παραχωμένη βαθιά μέσα τους, την ίδια ασυνείδητη εμμονή να την βρουν για να συμφιλιωθούν επιτέλους με τον εαυτό τους. Αφήνονται στην τύχη μιας συνάντησης, αρκούνται σε ανθρώπινες ψυχικές επαφές την διάρκεια ενός ποτού, σε πλατωνικούς έρωτες, για να επανέρθει ξανά η μοναξιά αλύπητα, σαν ένα προνόμιο ή ένα λιγότερο κακό. Γιατί το ξέρουμε, υπάρχει πάντα η μοναξιά γι’ αυτούς που μπορούν να την τιμήσουν. </div>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-87589773454718115482008-10-01T18:31:00.004+03:002008-10-01T19:06:57.255+03:00Le Vent Nous Portera – Noir Désir<object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/eUvApC0bwUk&hl=en&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><embed src="http://www.youtube.com/v/eUvApC0bwUk&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Je n'ai pas peur de la route<br />Faudrait voir, faut qu'on y goûte<br />Des méandres au creux des reins<br />Et tout ira bien<br /><br />Le vent l'emportera<br /><br />Ton message à la grande ourse<br />Et la trajectoire de la course<br />A l'instantané de velours<br />Même s'il ne sert à rien<br /><br />Le vent l'emportera<br />Tout disparaîtra<br />Le vent nous portera<br /><br />La caresse et la mitraille<br />Cette plaie qui nous tiraille<br />Le palais des autres jours<br />D'hier et demain<br /><br />Le vent les portera<br /><br />Génétique en bandoulière<br />Des chromosomes dans l'atmosphère<br />Des taxis pour les galaxies<br />Et mon tapis volant lui<br /><br />Le vent l'emportera<br />Tout disparaîtra<br />Le vent nous portera<br /><br />Ce parfum de nos années mortes<br />Ceux qui peuvent frapper à ta porte<br />Infinité de destin<br />On en pose un, qu'est-ce qu'on en retient?<br /><br />Le vent l'emportera<br /><br />Pendant que la marée monte<br />Et que chacun refait ses comptes<br />J'emmène au creux de mon ombre<br />Des poussières de toi<br /><br />Le vent les portera<br />Tout disparaîtra<br />Le vent nous porteraphdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-61580111968415719392008-09-19T09:55:00.007+03:002008-09-20T11:39:01.732+03:00«23andMe». Και μετά τι;<div align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJx6-TMETvILZvTid3nZvUYhCW8sKFPnwIH9Kd9v-pRT6MEwLtipz3xtRJ-xjqoJ6WdfwfRcs9xS_0Uhiv8gDpUcK72vhTLxZbSxukiIOM5AH-nA4FxC2YJaZ_-3RE75-EbUEMokC5HKbd/s1600-h/epigenetics.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5247622720653509762" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJx6-TMETvILZvTid3nZvUYhCW8sKFPnwIH9Kd9v-pRT6MEwLtipz3xtRJ-xjqoJ6WdfwfRcs9xS_0Uhiv8gDpUcK72vhTLxZbSxukiIOM5AH-nA4FxC2YJaZ_-3RE75-EbUEMokC5HKbd/s400/epigenetics.jpg" border="0" /></a><br />Οι ισορροπίες μεταβλήθηκαν μέσα σε πέντε - έξι χρόνια. Εκεί που ορκιζόμασταν στην υπεροχή του DNA ως αδιαφιλονίκητου πρωταγωνιστή στο θεατρικό έργο που λέγεται “κυτταρική μηχανή”, η οπτική γωνία άλλαξε. Όλο και πιο συχνά, το επιστημονικό κοινό του τοποθετεί το DNA σε ρόλο αν όχι κομπάρσου τουλάχιστον συμπρωταγωνιστή. Η εκτόπιση ενός πρώτου ονόματος επί σκηνής για πάνω από πενήντα χρόνια, ήρθε από μια σειρά δεδομένων ενός καινούργιου παρακλαδιού της βιολογίας, της επιγενετικής. Το πιστεύω της; Τα γονίδια δεν αρκούν για να εξηγήσουν πώς ένας οργανισμός χτίζεται ή πώς θα εξελιχθεί μέσα στη ζωή του. Λίγο πιο επιστημονικά, η επιγενετική μελετάει τη σημασία των «μη κλασσικών» κληρονομικών αλλαγών στην λειτουργία των γονιδίων: αυτών δηλαδή που δεν προέρχονται από κάποια αλλοίωση της αλληλουχίας του DNA.<br /><br />Να σας δώσω δυο διευκρινιστικά παραδείγματα.<br /><br />Έχω δυο πολύ καλές φίλες, τη Βάσω και την Κατερίνα, πραγματικές δίδυμες. Η μία είναι στη κυριολεξία ο κλώνος της άλλης. Πάντα επιδίωκαν την διαφοροποίηση μεταξύ τους και την προσωπική αναγνώριση. Στα δέκα χρόνια που τις ξέρω, το έχουν καταφέρει. Παρόλη την αδιαμφισβήτητη ομοιότητα τους (!), δεν μοιάζουν τόσο πλέον. Ξεκίνησαν τη ζωή τους, και θα την τελειώσουν, με την ίδια γενετική κληρονομιά. Με το πέρασμα του χρόνου θα βρεθούν αντιμέτωπες με διαφορετικό περιβάλλον που δεν θα επιδράσει με τον ίδιο τρόπο στην κάθε μια τους, σε επίπεδο εμφάνισης, συμπεριφοράς, ευπάθειας σε νόσους. Οι φίλες μου είναι δηλαδή ίδιες γενετικά και ανόμοιες επιγενετικά.<br /><br />Πάμε στα κύτταρά μας. Α priori, καθένα από αυτά έχει το προσωπικό μας γονιδιακό φορτίο. Το μεταφέρει ανέπαφο κατά τις κυτταρικές διαιρέσεις και είναι ίδιο για όλα τα κύτταρα του σώματός μας. Πού εστιάζεται λοιπόν η διαφορά μεταξύ π.χ. ενός λεμφοκυττάρου και ενός κυττάρου του δέρματος; Πώς ενώ έχουν το ίδιο γενετικό υλικό, ορισμένα γονίδια ενεργοποιούνται σε συγκεκριμένα κύτταρα και παραμένουν αποσιωπημένα σ’ άλλα, έτσι ώστε να έχουμε διαφορετικές λειτουργίες ανά τύπο κυττάρου; Σίγουρα όχι στα γονίδια, αυτά καθ’ αυτά, αλλά σε παράγοντες που θα καθορίσουν το πως θα «διαβαστεί» το DNA. Αυτοί είναι οι επιγενετικοί παράγοντες. Αν συγκρίνουμε το DNA με μια μουσική παρτιτούρα, το επιγενετικό στοιχείο δρα σαν τον διευθυντή ορχήστρας που ελέγχει την ερμηνεία, δηλαδή την κατάσταση «ενεργό» ή «αποσιωπημένο»(on-off) των γονιδίων. Κάτι σαν ένας επιλεκτικός διακόπτης της λειτουργίας γονιδίων με επιπλέον χαρακτηριστικό τη διαχρονική μνήμη, εφόσον η πληροφορία διατηρείται σε κάθε κυτταρική διαίρεση.<br /><br />Ο πιο γνωστός και μελετημένος επιγενετικός παράγοντας είναι αυτό της μεθυλίωσης του DNA, όπου η βάση κυτοσίνη «στιγματίζεται» με την προσθήκη ενός μορίου μεθυλίου. Η μεθυλιωμένη κυτοσίνη αντιστοιχεί συνήθως σε μια μορφή «κλειστή» της χρωματίνης και στην αποσιώπηση γονιδίων ενώ τα ενεργοποιημένα γονίδια δεν είναι συνήθως μεθυλιωμένα. Το προφίλ μεθυλίωσης γονιδίων μεταφέρεται κατά την κυτταρική διαίρεση και αλλάζει κατά την διάρκεια της ζωής. Οι δίδυμες φίλες μου έχουν έτσι διαφορετικά «σημαδεμένο» DNA και όσο προχωράνε σε ηλικία τόσο <a href="http://www.pubmedcentral.nih.gov/articlerender.fcgi?tool=pubmed&pubmedid=16027353">μεγαλύτερη διαφοροποίηση</a> θα έχουν. Είναι το λεγόμενο «epigenetic drift» που παρατηρείται με την ηλικία.<br /><br />Άλλος σημαντικός παράγοντας είναι αυτός της τρισδιαστατής δομής του DNA. Στην διαδικασία συμπίεσης του DNA στον πυρήνα, η διπλή έλικα τυλίγεται γύρω από «πρωτεϊνικές χάνδρες» (οι ιστόνες), και κατόπιν τυλίγονται περαιτέρω για να δημιουργήσουν μια συμπιεσμένη τρισδιάστατη δομή, την χρωματίνη. Περιοχές πιο συμπιεσμένες θα επιτρέπουν λιγότερη πρόσβαση στο οπλοστάσιο μεταγραφής. Αντίθετα πιο «ανοικτές» περιοχές θα είναι πιο προσπελάσιμες. Ο βαθμός συμπίεσης καθορίζεται όχι μόνο από ποιες «χάντρες» χρησιμοποιούνται αλλά και από τις αλλοιώσεις που μπορούν να υποστούν με την προσθήκη ή την αφαίρεση μικρών χημικών μορίων ακόμα και μεγαλύτερων πρωτεϊνικών ομάδων. Για παράδειγμα, τα γονίδια που σχετίζονται με ακετυλιωμένες ιστόνες είναι συνήθως ενεργοποιημένα. Με άλλα λόγια, η δομή επιδρά πάνω στην επιλογή των γονιδίων που θα ενεργοποιηθούν.<br /><br />Τέλος, έχουμε το RNA. Μέχρι πρότινος νομίζαμε ότι ο ρόλος του ήταν αυτός του αγγελιαφόρου της γενετικής πληροφορίας, από το DNA στον πυρήνα του κυττάρου, στα εξωπυρηνικά σημεία μετάφρασης και παραγωγής πρωτεϊνών. Τα πράγματα είναι όμως πιο σύνθετα. Δυο τύποι RNA φαίνεται να παίζουν ρόλο σε επιγενετικό επίπεδο. Είναι συγκεκριμένα μικρό RNA (siRNA "silent") αλλά και μεγάλα RNA (RNAnc “non coding”), που έχουν την δυνατότητα να ρυθμίσουν επιλεκτικά την μετάφραση ή όχι ορισμένων γονιδίων. Προέρχονται από τις τεράστιες περιοχές του DNA που είχαν χαρακτηριστεί αρχικά ως DNA σκουπίδι (“junk DNA”) επειδή ναι μεν μεταγράφονται σε RNA, αλλά δεν μεταφράζονται σε πρωτεΐνη.<br /><br />Όλοι αυτοί οι μηχανισμοί διαμορφώνουν την γονιδιακή έκφραση και υποστηρίζουν «περίεργα» φαινόμενα όπως είναι η αποσιώπηση του δεύτερου <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/X-inactivation">Χ χρωμοσώματος</a> στα θηλυκά θηλαστικά, ή το <a href="http://www.pubmedcentral.nih.gov/articlerender.fcgi?tool=pubmed&pubmedid=18535661">γονεïκό αποτύπωμα</a> (parental imprinting) όπου η έκφραση ορισμένων γονιδίων εξαρτάται από το αν κληρονομήθηκε από τον πατέρα ή την μητέρα. Άλλα παραδείγματα είναι ο ρόλος της διατροφής της κυοφορούσας μάνας στο μελλοντικό <a href="http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17940413?ordinalpos=1&itool=EntrezSystem2.PEntrez.Pubmed.Pubmed_ResultsPanel.Pubmed_DiscoveryPanel.Pubmed_Discovery_RA&linkpos=2&log$=relatedarticles&logdbfrom=pubmed">διαβήτη</a> του παιδιού της, η εκδήλωση της <a href="http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17453016?ordinalpos=13&itool=EntrezSystem2.PEntrez.Pubmed.Pubmed_ResultsPanel.Pubmed_RVDocSum">σχιζοφρένειας</a>, η ανάπτυξη του <a href="http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17764594?ordinalpos=1&itool=EntrezSystem2.PEntrez.Pubmed.Pubmed_ResultsPanel.Pubmed_DiscoveryPanel.Pubmed_Discovery_RA&linkpos=2&log$=relatedarticles&logdbfrom=pubmed">αυτισμού</a> ή του <a href="http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18488029?ordinalpos=6&itool=EntrezSystem2.PEntrez.Pubmed.Pubmed_ResultsPanel.Pubmed_RVDocSum">καρκίνου</a>, τα οποία και τονίζουν τη σημασία της επιγενετικής πληροφορίας.<br /><br />Η γενετική γεννήθηκε από την ανάγκη να εξηγηθεί η επικράτηση χαρακτηριστικών δια μέσου των γενεών. Με την επιγενετική γίνεται μια καινούρια πλαισίωση του θέματος όπου οι παράμετροι χρόνος και χώρος κάνουν την εμφάνισή τους. Έτσι, το λεπτό σύστημα ενεργοποίησης και αποσιώπησης γονιδίων, προσθέτει μια πλαστικότητα στο μέχρι πρότινος μονοδιάστατο και στατικό μόριο DNA. Είναι σαν να βασιζόμασταν πριν σ’ ένα τηλεφωνικό κατάλογο μιας πόλης για να μάθουμε γι’ αυτήν. Πληροφορίες για τον αριθμό των κατοίκων, την διεύθυνσή τους, το επάγγελμα τους είναι μεν χρήσιμες αλλά χάνουμε κάθε πληροφορία για την λειτουργία της πόλης.<br /><br />Θα συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε το DNA σαν <a href="https://www.23andme.com/">εργαλείο</a> π.χ. για διάγνωση ή ταυτοποίηση προδιάθεσης σε πάθηση. Αλλά η επιγενετική προσέγγιση διαφαίνεται μοναδική σε πληροφορία για να εξηγήσει τα «ανεξήγητα» της γενετικής, τις επιπτώσεις του <a href="http://biology.plosjournals.org/perlserv/?request=get-document&doi=10.1371/journal.pbio.0050193&ct=1&SESSID=7fcf36e621b4e740f530eac5d8ee7f46">περιβάλλοντος</a> ή της διατροφής στο σώμα και στην υγεία μας, ακόμα και να δώσει τις <a href="http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18370850?ordinalpos=16&itool=EntrezSystem2.PEntrez.Pubmed.Pubmed_ResultsPanel.Pubmed_RVDocSum">πληροφορίες</a> για τον σχεδιασμό μιας θεραπευτικής <a href="http://www.epigeneticstation.com/cell-treatment-5-aza-2-deoxycytidine/">αγωγής</a> στα προσωπικά μέτρα του ασθενή. Αν μη τι άλλο, η επιγενετική είναι ένας χρήσιμος οδηγός για την κατανόηση της πολυπλοκότητας του έμβιου. </div>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-74173497782675855572008-09-15T20:12:00.006+03:002008-09-15T20:31:24.929+03:00HAIKU<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH1G-x2Ur2k8ueKY0SRg2398QSbPJUwrWe3K6a1KgKKQuNtcE7nGYGQ0AW2LEdZMNsc8ClvWW03nMTygmgOfvGmbdhFuRiuETeC5RM6tsEBhKkwU2L_vOG5ltlT6Ok49mT64lEYekXQlpU/s1600-h/BIGDSC_0076.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5246299644518104594" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH1G-x2Ur2k8ueKY0SRg2398QSbPJUwrWe3K6a1KgKKQuNtcE7nGYGQ0AW2LEdZMNsc8ClvWW03nMTygmgOfvGmbdhFuRiuETeC5RM6tsEBhKkwU2L_vOG5ltlT6Ok49mT64lEYekXQlpU/s400/BIGDSC_0076.jpg" border="0" /></a><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXN651jC4D2BW3RbhXsZ5d_AL6VMrFS2e-S3zi_1dj7ACv9mNBnz3zL3Eg76gNqiVSu-IhdNYhDvF6_y42vX3aXIFvHkzpF8WHBjAtPoXIdkxlIZSEYhri7sCpZ0Z4RoqB9d4fKefu0aw-/s1600-h/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B71.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5246298058428398978" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXN651jC4D2BW3RbhXsZ5d_AL6VMrFS2e-S3zi_1dj7ACv9mNBnz3zL3Eg76gNqiVSu-IhdNYhDvF6_y42vX3aXIFvHkzpF8WHBjAtPoXIdkxlIZSEYhri7sCpZ0Z4RoqB9d4fKefu0aw-/s400/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B71.jpg" border="0" /></a> <span style="font-family:georgia;">Ποίημα Haiku του Γιώργου Σεφέρη </span></div><div align="center"><span style="font-family:georgia;font-size:78%;"></span></div><div align="center"><span style="font-family:georgia;font-size:78%;">και </span></div><div align="center"><span style="font-family:georgia;"></span></div><div align="center"><span style="font-family:georgia;">Πίνακας του Jacques Muller </span></div><div align="center"><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:85%;">"Coucher de soleil rouge en bord de mer" </span><br /></span><br /></div><div align="center"></div>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-30146459324448357982008-09-07T23:39:00.010+03:002008-09-14T20:29:16.422+03:00Από το Α, όπως Aναρχία…στο Μ, όπως Μυρμήγκι!<div align="right"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvry5T9iSk8ptWZHN93GGro1W05xW6m5IaobC5kk8cT_ilFBt022EszJydaQFMXvibzOZ_4bcwf1Wg_QkXlrBiCi5x2k1f59Go9muqLXxO-_gmmk60MaVDQWOQ6O6C4_U_YJoDuRSf3JGV/s1600-h/Eugene+Delacroix+La+liberte+guidant+le+peuple.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5243382225582226050" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvry5T9iSk8ptWZHN93GGro1W05xW6m5IaobC5kk8cT_ilFBt022EszJydaQFMXvibzOZ_4bcwf1Wg_QkXlrBiCi5x2k1f59Go9muqLXxO-_gmmk60MaVDQWOQ6O6C4_U_YJoDuRSf3JGV/s400/Eugene+Delacroix+La+liberte+guidant+le+peuple.jpg" border="0" /></a><span style="font-size:78%;"><em>Eugène Delacroix, La liberté guidant le peuple, 1830</em></span></div><p align="justify"><em><strong>Γράμμα Α</strong></em>. Ειλικρινά αδυνατώ να παρακολουθήσω και να προσκολλήσω σε πολιτικές θεωρίες γενικά και σε δόγματα ειδικά. Εξάλλου, επιστήμονας και δόγμα είναι δυο έννοιες συμμετρικά αντίθετες. Όλες οι μεγάλες πολιτικές θεωρίες και τα συστήματα που τελειώνουν σε –ισμος όπως φιλελευθερισμός, συντηρητισμός, φασισμός, μαρξισμός, σοσιαλισμός, κομουνισμός, αναρχισμός, φεμινισμός ακόμα και οικολογι…σμός <span style="font-size:78%;">(αναπνεύστε)</span> δεν μπόρεσαν να με κερδίσουν, ψυχή τε και σώματι, αν και δεν πρέπει να βάζουμε τα πάντα στο ίδιο καλάθι… Κάθε ιδεολογία με τις πολιτικές της οργανώσεις, τις ιδιαίτερες «τελετουργίες», ιεραρχίες και ιστορίες της, αλλά κυρίως με τους οπαδούς της, αφιερωμένους στη τύχη τη δικιά μου, που ο πολύς αλτρουισμός και η απόλυτη κατανόηση του σύμπαντος, τους καταντάει εγωιστές, κριτές και επικριτές των πάντων, γκρινιάρηδες, στενόμυαλους, απολιθωμένους, για να μη πω και αντικοινωνικούς …μου φαίνονταν ανέκαθεν άνευ ενδιαφέροντος, με μια μυρωδιά «ντεπασέ» να αναδύεται…θέμα γενιάς ή τρόπος σκέψης δεν ξέρω. <span style="font-size:78%;">Πάρτε μια δεύτερη ανάσα.</span></p><p align="justify">Ο Νietsche είχε πει στο βιβλίο του «Η αυγή των ινδαλμάτων»: « Είμαι επιφυλακτικός απέναντι σε κάθε «συστηματικοφιλές» πνεύμα και τους αποφεύγω όταν τύχει και συναντήσω κάποιο στο δρόμο. Η ανάγκη ενός συστήματος είναι μια έλλειψη εντιμότητας». Υπάρχει μια δόση αλήθειας στις προτάσεις αυτές. Την αντιλαμβάνομαι προσωπικά ως εξής: θέλει πράγματι περισσότερο κουράγιο για να μη χωρίζεις τον κόσμο ή τις ιδέες σου σε δυο στρατόπεδα (υπέρ-κατά, δικός μας-εχθρός μας κτλ…) και να ψάχνεις για μια τρίτη διάσταση...από το να είσαι στο προστατευτικό περίβλημα που προσφέρει ένα σύστημα ιδεών.<br /><br />Καμιά φορά όμως συναντάς από χώρους που δεν το περιμένεις, αυτές τις μικρές σπίθες που απεγκλωβίζουν το πνεύμα. Χιουμοριστικά παραδείγματα είναι «Τα αυτιά έχουν τοίχους, και οι τοίχοι αυτιά», ή ακόμα «Τι αγαπάς στους άλλους; Τις ελπίδες μου»…Τα έχετε διαβάσει και ΄σεις στο δρόμο (1). Θυμάσαι έτσι ότι πάνω από κάθε ιδεολογικό χώρο, στην περίπτωση αυτή του αναρχισμού, παραμένει ο άνθρωπος και η δύναμη, κοινή σε όλους, που εκφράζει τα άπειρα μπορώ που φέρει μέσα του…Το Άπειρο του Αναξίμανδρου; Ίσως αυτό να εξηγεί και την γοητεία που διαχρονικά ασκεί η ιστορία του Ισπανικού Εμφυλίου, της Παρισινής Κομμούνας και της εξέγερσης της Κρόνσταντ… </p><p align="justify"><strong><em>Γράμμα Μ.</em></strong> Παραμένω στον χώρο του αναρχισμού αλλά μεταφέρομαι σε άλλες κοινωνίες…και στο ζωικό βασίλειο των μυρμηγκιών! Γιατί οι κοινωνίες τους, όπως και άλλα βιολογικά συστήματα, έχουν ένα χαρακτηριστικό ενδιαφέρον…Ζουν χωρίς κεντρικό έλεγχο. Κανείς δεν λέει ή δεν κατευθύνει κανέναν στο τι πρέπει να κάνει…και όμως όλα τα μικρά μέρη της κοινωνίας τους, οι στείρες εργάτριες, αλληλεπιδρούν για να δημιουργήσουν τη συμπεριφορά ενός συνόλου. Η ουτοπία της αναρχίας ενσαρκωμένη στο μικρόκοσμο των εντόμων; Πως γίνεται;</p><p align="justify">Ας κάνουμε μία ξενάγηση στη κοινωνία τους, ξεκινώντας από τη δημιουργία της για π.χ. ένα από τα 10 000 είδη μυρμηγκιών, αυτό που ζει στην έρημο της Αριζόνας. Κάθε χρόνο, και περιέργως, την ίδια μέρα, οι φτερωτές παρθένες βασίλισσες και τα αρσενικά θα συναντηθούν σ’ ένα γαμήλιο ταξίδι. Η κάθε βασίλισσα θα συνευρεθεί με πολλούς αρσενικούς, οι οποίοι πεθαίνουν μετά την ερωτική περίπτυξη, για να καταλήξει σε μια τρύπα στο χώμα όπου θα εναποθέσει τα αυγά της. Χωνεύοντας το δικό της λίπος, θα θρέψει την πρώτη φουρνιά εργατριών που όταν θα έρθουν σε ωριμότητα θα βγουν απ’ την φωλιά για αναζήτηση τροφής και ο κύκλος ανάπτυξης της κοινωνίας τους αρχίζει…Το σπέρμα που συνέλεξε η βασίλισσα είναι αρκετό για τα επόμενα …15 με 20 χρόνια, οπότε και πεθαίνει. Κάθε κοινωνία φτάνει μέχρι και 10 000 άτομα, 20 μέτρα κάτω από τη γη και μόνο όταν πλησιάζει στο τέλος της ανάπτυξής της στέλνει προς τα έξω καινούργιες παρθένες και αρσενικά μυρμήγκια. «Τα μυρμήγκια δεν κάνουν περισσότερα μυρμήγκια»αλλά μια «αποικία κάνει περισσότερες αποικίες».</p><p align="justify">Πώς προσαρμόζονται στις συνθήκες που προκύπτουν όπως για παράδειγμα, μια δυνατή βροχή που απαιτεί περισσότερες δυνάμεις οδοκαθαρισμού…ή μάννα εξ’ ουρανού που θα κινητοποιήσει παραπάνω τροφοσυλλέκτριες; Τέσσερις εργατικές δυνάμεις στηρίζουν την αποικία: οι δυνάμεις «περιπολίας» για ασφάλεια του έξω κόσμου, οι οποίες εξασφαλίζουν το δρόμο για τις «τροφοσυλλέκτριες», οι «νοικοκυρές- καθαρίστριες» του οίκου και οι «ρακοσυλλέκτριες» εργάτριες που φτιάχνουν σορούς απορριμμάτων, τα σημαδεύουν με χημικά που εκκρίνουν και τα πηγαινοφέρνουν μες στην περιοχή της φωλιάς. Μόνο τα γηραιότερα μέλη βρίσκονται εκτός, σε αποστολή χωρίς επιστροφή στη φωλιά. Αντιπροσωπεύουν το 25% του εργατικού δυναμικού. Υπάρχει και ένα 50% του συνόλου που δίνει την εντύπωση ότι δεν κάνει τίποτα απολύτως. Πράγματι, γιατί λειτουργούν σαν ενδιάμεσο ανάμεσα στο έξω και το μέσα της φωλιάς, εφεδρική δύναμη για τις εξωτερικές εργάτριες. Είναι αξιοσημείωτο ότι η σχέση μεταξύ των εργατικών δυνάμεων είναι συνεργατική εφόσον οι εργασίες αλληλο-καλύπτονται αν και όλες οι μεταθέσεις δεν επιτρέπονται. Για παράδειγμα, μια νοικοκυρά δεν θα γίνει ποτέ ρακοσυλλέκτρια… Και φαίνεται πως κάθε εργάτρια αποφασίζει κάθε στιγμή το τι θα κάνει…<br /></p><p align="justify">Πού είναι η λύση του μυστηρίου της οργάνωσης τους; Αποκλείεται η βασίλισσα να στέλνει χημικά σήματα για να οργανώνει τους υπηκόους της…η ταχύτητα απόκρισης στις αλλαγές που προκύπτουν στη φωλιά είναι πολύ μεγάλη για να το δικαιολογεί. Ούτε είναι η όραση, τα μυρμήγκια δεν βλέπουν, αν και ξεχωρίζουν τη νύχτα με τη μέρα. Η αίσθηση τους είναι η μυρωδιά και χρησιμοποιούν τις κεραίες τους γι’ αυτό το σκοπό. Τα σώματα τους πράγματι είναι καλυμμένα με απλούς υδατάνθρακες, ώστε μια αποικία να ξεχωρίζει από την άλλη, αλλά και ένας τύπος εργάτριας από τον άλλον. Δεν φτάνει όμως αυτό.<br /></p><p align="justify">Η παραπάνω διάσταση έχει να κάνει με την εξής παρατήρηση. Όσο γηραιότερη (έως 20 έτη) είναι μια αποικία, τόσο πιο σταθερή είναι η κατανομή των εργασιών. Όμως τα μυρμήγκια ζουν ένα χρόνο, οπότε δεν έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία «σοφίας» που αναπτύσσεται σταδιακά και ωριμάζει η κοινωνία…Η διαφορά μεταξύ της νέας και παλαιάς αποικίας είναι στον αριθμό των μελών της. Έτσι, στην «ελεύθερη» κοινωνία των μυρμηγκιών, τo κλειδί στην ανάληψη των διαφόρων ρόλων/ εργασιών βρίσκεται στην συχνότητα των αλληλο-αναγνωρίσεων των μελών της κάθε εργατικής ομάδας. Κάθε πότε μια καθαρίστρια-νοικοκυρά θα συναντήσει μια εργάτρια της περιπολίας, μια τροφοσυλλέκτρια ή μια ρακοσυλλέκτρια; Ο ρυθμός αυτός μπορεί και αλλάζει με τις αλλαγές στις εξωτερικές συνθήκες της φωλιάς, και είναι αυτός που θα καθορίσει αν η συγκεκριμένη νοικοκυρά θα γίνει τελικά της περιπολίας, τροφοσυλλέκτρια ή ρακοσυλλέκτρια ή ακόμα θα παραμείνει ως έχει.<br /></p><p align="justify">Ίσως να υπερέβαλλα βλέποντας κάτι κοινό μεταξύ της αναρχίας και της κοινωνίας των μυρμηγκιών. Θα με συγχωρέσετε αν το δείτε με χιούμορ τόσο που θα με αφήσετε να πάω το αστείο ένα βήμα πιο πέρα και να δηλώσω όχι «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» αλλά «Τα μυρμήγκια στην … Αναρχία;;;»</p><em></em><em><p align="left"><br /><span style="font-size:78%;">1) Γιώργος Α. Πεπονής, Οι τοίχοι ανήκουν στο πλήθος, Εκδ. Το ποντίκι, 2008.<br />2) F. Nietzsche, Le crépuscule des idoles, Livre de Poche, 2002, trad. Henri Albert.<br />3) Τα στοιχεία για τα μυρμήγκια προέρχονται από την ομιλία στο TED της Deborah Gordon, </span><span style="font-size:78%;"><a href="http://www.ted.com/index.php/talks/deborah_gordon_digs_ants.html">http://www.ted.com/index.php/talks/deborah_gordon_digs_ants.html</a></span></em></p>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-52709638127728210312008-08-31T21:10:00.001+03:002008-12-10T02:10:53.249+02:00ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ<div align="justify">Τι γίνεται με την διδασκαλία της βιολογίας στην Ελλάδα; Σαν απλώς παρατηρητής, εκπαιδευτικός δεν είμαι, βλέπω καινούργια βιβλία, τετράδια εργαστηριακών ασκήσεων. Ακούω για εξοπλισμό σχολικών εργαστηρίων, τουλάχιστον στα λύκεια. Έτσι, επιπόλαια, αναρωτιέμαι λοιπόν αν πνέει ένας καινούργιος αέρας εκσυγχρονισμού. Λες να ξεφύγαμε από μια διδασκαλία θεωρητική και βιβλιοκεντρική; </div><div align="justify"></div><br /><div align="justify">Δυο πολύ ενδιαφέροντα άρθρα στο Biology4U (<a href="http://biology4u.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=184:2008-06-22-09-11-08&catid=93:2008-06-07-13-53-11&Itemid=282">εδώ</a> και <a href="http://biology4u.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=201:2008-07-14-19-51-06&catid=93:2008-06-07-13-53-11&Itemid=282">εδώ</a>) σχετικά με τις κατευθύνσεις-προτεραιότητες προς τις οποίες οδηγούνται τα σχετικά πράγματα στην Ευρώπη, μου έβαλαν τα γυαλιά στη θέση τους. Άντε, έριξα και μια πιο προσεχτική ματιά στα σχολικά βιβλία. Θυμήθηκα και κάποια παλιά πράγματα που είχα διαβάσει περί διδασκαλίας των φυσικών επιστημών γενικά και της βιολογίας ειδικά. <div align="justify"></div><br /><p align="justify">Το συμπέρασμα μου; Η πρωτοπορία βρίσκεται πραγματικά αλλού. Αν θέλουμε να λέμε ότι μπήκαμε σε ευρωπαϊκό τραίνο μεγάλης ταχύτητας στο θέμα αυτό, μάλλον έχουμε γραπώσει καμιά μεταλλική στήλη έξω από την πόρτα βαγονιού και παραμένουμε εκεί γαντζωμένοι κρατώντας, με νύχια και με δόντια, ισορροπία. Όπως η ιστορία του προαστιακού που ακούγεται εκσυγχρονιστικό βήμα, και στην πραγματικότητα συνοδεύεται από σταθμούς δεκαετίας του ’60 και βάλε, και υπερσύγχρονη τεχνολογία πετρελαιοκίνητη…Αυτές οι δυο όψεις ενός νομίσματος με εκνευρίζουν ώρες-ώρες. Μια και έξω δεν μπορούν να σχεδιαστούν ορθά ακόμα και τα πιο απλά πράγματα; Τα λεφτά…η Ελλαδίτσα μας… και ίσως το όραμα που λείπει.<br /><br />Μιλάω για τραίνο και εκτροχιάστηκα. Ξαναπιάνω λοιπόν το νήμα του θέματός μου. Γιατί έχω άποψη και ας με πείτε επιθετική και άδικη. Η ζωή στα εργαστήρια σε διδάσκει πραγματικά. Κάτι σαν το σχολείο της ζωής. Σου καλλιεργεί ένα αλάθητο ένστικτο για το τι είναι πραγματικό και τι κάλπικο. Τουλάχιστον σε θέματα βιολογίας και ακόμα και για θέματα διδασκαλίας της βιολογίας.<br /></p><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5230356217540408578" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS-tSz_0hkkK5TrjJ4LZF5FGQAlcXw0lt_YfzTx-_lFINKoz2uEWR57KeEWj-zCOd5DqbkStbBZ5UhWndJN0a1zZzhPw4Plvr5BEYuff7Eem-VxTm2DjHKqOEp_ZASBxtNjO2zpW9EJuzf/s400/mains.jpg" border="0" /><br /><p align="justify">Που κολλάω λοιπόν και τι ψάχνω;<br /><br />Κολλάω γιατί μου φαίνεται πως αυτό που προσφέρεται σαν τρόπος διδασκαλίας είναι μια απομίμηση πραγμάτων που γινόντουσαν στο εξωτερικό μερικές δεκαετίες πριν και έχουν πλέον εξελιχθεί. Ζητάω η διδασκαλία των φυσικών επιστημών, να δίδει έμφαση κατά προτεραιότητα στον επιστημονικό τρόπο σκέψης μέσω της πειραματικής διδασκαλίας, και μετά να ασχολιόμαστε με μετάδοση της γνώσης.<br /><br />Μπαρντόν; Πως αναπτύσσεις αυτό ή μάλλον τι είναι αυτό; Ο ίδιος ο ορισμός της επιστήμης μας δίνει την απάντηση: «η επιστήμη είναι ο λόγος με τον οποίο ο άνθρωπος περιγράφει τα αντικείμενα και τα φαινόμενα της φύσης. Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η αντικειμενικότητα. Ο σκελετός του; ο συλλογισμός που έχει ως αφετηρία την διαίσθηση ή μια υπόθεση. Και η αξιοπιστία του; η πειραματική επαλήθευση». Είπα όλες τις εκφράσεις-κλειδί, δεν θα άφηνα ούτε μία στην άκρη. Η κάθε μία ενώνεται με την άλλη σαν κρίκος που καταλήγει σε μια λέξη «πειράματα». Έτσι νοείται η επιστημονική διδασκαλία στις φυσικές επιστήμες και το πραγματικό χτίσιμο της γνώσης…μέσω της πειραματικής διαδικασίας. Την δουλεία του ερευνητή μ' άλλα λόγια. Όχι τυφλή προσκόλληση σε απολιθωμένα πρωτόκολλα όσο καλά και να είναι εικονογραφημένα. Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν όσο γίνεται στην αυτόνομη σκέψη, όχι στην καλή εκτέλεση. </p><p align="justify">Με μια κουβέντα, να χρησιμοποιούν το μυαλό τους, τελεία και παύλα. Να θέτουν ερωτήματα, να σχεδιάζουν πειράματα, να τα πραγματοποιούν, να κάνουν λάθη γιατί τα εμπόδια σε βοηθούν να προοδεύσεις, να υποστηρίζουν τα αποτελέσματα τους. Να δημιουργούν έτσι νόημα και να αποκτούν ανεξίτηλη γνώση της πραγματικότητας μες από την συζήτηση, την αξιολόγηση και την παρουσίαση των αποτελεσμάτων τους. Και νομίζω ότι μια τέτοια προσπάθεια θα τα ξετρέλαινε από χαρά και ενδιαφέρον. Επιτέλους μακριά από την εικονική πραγματικότητα και τα μπλι-μπλι τους. Ζήτω η κινητοποίηση όλων των αισθήσεων και του νου. Μπρος για μια καινούργια σχέση με την πραγματικότητα. Η γνώση θα ακολουθήσει σαν φυσικό συνοδοιπόρο ή σαν εργαλείο της σκεπτόμενης διαδικασίας-έρευνας. Και όλα κυλούν όμορφα και ωραία σ’ έναν τέλειο κόσμο κάτω από το διακριτικό βλέμμα-καθοδήγηση του καθηγητή-μέντορα, με ρόλο σημείου αναφοράς για την σημερινή επιστημονική γνώση.<br /><br />Νομίζεται τώρα ότι σαν λέω ιστορίες για αγρίους σ’ άλλη γη και σ’ άλλα μέρη; Τστστστς. Σας πληροφορώ ότι, στας Ευρώπας και στας Αμερικάς, η εισαγωγή της πειραματικής διαδικασίας στο σχολείο σαν κύριος μοχλός διδασκαλίας των φυσικών επιστημών έχει θεσμοθετηθεί σαν επίσημη εκπαιδευτική πολιτική και πρακτική διδασκαλίας από το δημοτικό κιόλας…Τώρα το θέλει το μπαρντόν και σας το έκλεισα το στόμα, να!<br /><br />Γιατί όμως να αναπτύξεις τον επιστημονικό τρόπο σκέψης; Επιστήμονες baby Einstein θα γίνουμε όλοι; Μα όχι, και υπάρχουν πολλοί λόγοι. Να σας πω μερικούς.<br /><br />Η επιστήμη παίζει όσο ποτέ έναν ρόλο ουσιαστικό στις κοινωνίες μας. Έχει αλλάξει τον τρόπο που ζούμε. Όμως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού περιορίζεται απλώς στο να χαίρεται τις βελτιώσεις σε υλικό επίπεδο, σε θέματα υγείας κτλ… και δεν γεύεται τη χαρά του να έχει μια σχέση αλήθειας με την πραγματικότητα. Δεν αξίζει λοιπόν να είναι κανείς λίγο πιο ενεργός συμμέτοχος της γνώσης και όχι μόνο παρατηρητής και απόμακρος κιόλας;<br /><br />Είμαστε γεμάτοι σκεπτικισμούς και δυσπιστία προς όλους και όλα. Αντίθεση, ο σεβασμός προς τα πειραματικά αποτελέσματα που ανακαλύπτεις ο ίδιος, επαληθεύεις και παρουσιάζεις σε τρίτους, όσο και η αντικειμενικότητα που συνεπάγεται με την επιστημονική διαδικασία, μπορούν να διδάξουν στο παιδί πολλά. Του μαθαίνουν να ακούει την εσωτερική φωνούλα που λέει ότι υπάρχει αλήθεια, και λιγότερη αλήθεια, και τον βοηθούν να χτίσει τον εαυτό του, να πιστεύει στη γνησιότητα του λόγου και της σχέσης του με τον άλλον. Για να μην αναφέρω πόσο η πειραματική διαδικασία σε βοηθάει να ξεχωρίσεις το ουσιώδες από το ανούσιο, να αναλύσεις μια κατάσταση και δεδομένα και να ιεραρχήσεις τα θέματα σου.<br /><br />Άσε τέλος που η επιστημονική διαδικασία σου πηγαίνει εκ των ων ουκ άνευ, με την άρθρωση ενός λόγου ακριβές, την δυνατότητα να επιχειρηματολογείς και να γράφεις συγκροτημένα και με λογικό ειρμό. Χρησιμότατες ιδιότητες, πόσο μάλλον αν τις συνδυάσεις με καλλιέργεια της περιέργειας, λογική και δημιουργικότητα.<br /><br />Γιατί σήμερα τι ζητάει ο κόσμος από τους ανθρώπους; Όχι μόνο να έχει δυνατότητες ανάλυσης, να λύνει προβλήματα ή να εφαρμόζει αποτελεσματικά μια διαδικασία. Ζητάει την ευλυγισία της προσαρμογής και την ανάπτυξη της δημιουργικότητας. Και η διδασκαλία της επιστήμης μέσω της πειραματικής διαδικασίας μπορεί να προσφέρει όσο τίποτα άλλο αυτά τα πράγματα στην διαμόρφωση των προσωπικοτήτων.<br /><br />Πως μπορεί να γίνει αυτό; Μεγάλο κεφάλαιο και αλλουνού πονοκέφαλος αλλά υπάρχουν τρόποι, τόσο μοντέρνοι που να τους αγνοείς είναι σαν να αρνείσαι την επανάσταση που έφερε το ίντερνετ. Έχουν βρει ή επεξεργάζονται συγκεκριμένες λύσεις, προτάσεις, έχοντας τις εξελίξεις της επιστήμης κοντά στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Και από ότι φαίνεται δεν είναι πάντα θέμα χρημάτων που δεν δίδονται, επιμόρφωσης καθηγητών που δεν πραγματοποιείται εγκαίρως και παροχών που δεν έρχονται. Είναι και θέμα ανθρώπων και θέλησης. Δέστε τα άρθρα που σας λέω. Αξίζουν στ’ αλήθεια.<br /><br />Δεν μαζεύεις τα μπογαλάκια σου κοπελιά να πας στην Ευρώπη την πρωτοπόρα; Άσε μας εδώ στην ησυχία μας. Όχι, δεν πάω πουθενά. Δεν θέλω να κάνω κριτική για την κριτική ή να παρουσιάσω ύπουλα τρόπους για καλύτερη κοινωνική και επαγγελματική ένταξη των νέων (χωρίς παρεξήγηση). Σκέφτομαι απλώς δυνατά και το θέμα είναι αλλού. Η επιστήμη μπορεί να είναι για όλους, αξίζει να είναι για όλους και η διδασκαλία της που περνάει υποχρεωτικά από την πειραματική διαδικασία αποτελεί πολύτιμο βοήθημα για να εφευρίσκουμε το αύριο σε καλύτερες βάσεις.</p></div>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-43247726651763990892008-08-26T12:28:00.002+03:002008-08-26T12:37:46.556+03:00ALLERGIES<div align="left"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-fQGpuLF9BeeOH1eDFuqJBPaLLZyZdTTUJrVq7_nDS5Pl5vQOC_qDHriwhhjBmdpb-Er5EMBXS-WnxEdaNNt8hzz12FcMx6AiprXUBp9g-4_Ad83PSTWU8qhcVAViwgFlvAMExA6O7jiK/s1600-h/580596,property%3DimageData.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5238756256945565506" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-fQGpuLF9BeeOH1eDFuqJBPaLLZyZdTTUJrVq7_nDS5Pl5vQOC_qDHriwhhjBmdpb-Er5EMBXS-WnxEdaNNt8hzz12FcMx6AiprXUBp9g-4_Ad83PSTWU8qhcVAViwgFlvAMExA6O7jiK/s400/580596,property%3DimageData.jpg" border="0" /></a>Έπεσα σ’ αυτά <a href="http://www.arte.tv/fr/galerie-photos/galerie-photos/GALERIE-PHOTOS/184464,CmC=580628,CmPage=70.1398746.1398740.184464,CmPart=com.arte-tv.www,CmStyle=184474,chgPicture=false,navPage=0,pictureIdx=0.html">τα κινούμενα σχέδια </a>και ξετρελάθηκα.<br />Claire Bretécher είναι θα μου πείτε…παλιά καραβάνα.<br />Ορίστε λοιπόν μια ιστοριούλα από το άλμπουμ Allergies, εκδ. Claire Bretécher, 2004.<br /><br />Συγγνώμη, αλλά το κείμενο δεν μεταφράζεται. Θα έχανε όλο το χιούμορ του. Πάρτε το σαν ένα δωράκι για τους γαλλόφωνους επισκέπτες του μπλογκ… </div>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-67278642481856896262008-08-25T11:08:00.001+03:002008-08-25T10:07:12.840+03:00ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ<div align="right"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLPBEmBZsB6rbroCcIP90Rm_c9nxBYRZttfUDdCyTO9TdZOb_gDT10gYSByTuZwcYke7YUxJ47b-GaNBhZaC2HvSuxxcM-TMqWkWquD30fDy6qJSGFGDMxYsPTsFyJ28oZ6XtWNyzBPp0x/s1600-h/800px-Sciurus-vulgaris_hernandeangelis_stockholm_2008-06-04.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5237583587146951954" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLPBEmBZsB6rbroCcIP90Rm_c9nxBYRZttfUDdCyTO9TdZOb_gDT10gYSByTuZwcYke7YUxJ47b-GaNBhZaC2HvSuxxcM-TMqWkWquD30fDy6qJSGFGDMxYsPTsFyJ28oZ6XtWNyzBPp0x/s400/800px-Sciurus-vulgaris_hernandeangelis_stockholm_2008-06-04.jpg" border="0" /></a> <em><span style="font-family:georgia;font-size:78%;">Σκίουρος-Sciurus Vulgaris</span><br /></em><br /><div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong><em>Η Σαμπρίνα παρατηρεί ένα ζώο πάνω σ’ ένα κλαδί. Νομίζει ότι είναι ένα πουλί, αλλά είναι πολύ μακριά για να δει τι είδος πουλιού είναι. Βγάζει τα κιάλια και ανακαλύπτει ότι είναι ένας σκίουρος! Επειδή δεν κουνιέται καθόλου, αναρωτιέται αν έχει πεθάνει. Τα κιάλια της δεν είναι πολύ δυνατά. Παίρνει ένα τηλεσκόπιο: ο σκίουρος είναι ακίνητος επειδή έχει στριμώξει ανάμεσα από τα πόδια του ένα φουντούκι και ετοιμάζεται να το τραγανίσει. Διορθώνοντας καλύτερα το τηλεσκόπιο, αντιλαμβάνεται ότι κάνει εντελώς λάθος! Δεν είναι ένα φουντούκι που εξέχει από τα πόδια του σκίουρου. Είναι το πολύ μικρό κεφαλάκι από ένα μωρό σκίουρο.<br /></em></strong></span><br />Αυτό που φαντάζεται η Σαμπρίνα στην αρχή δεν είναι λάθος. Ξέρει ότι υπάρχει ένα ζώο πάνω στο κλαδί του δέντρου. Είναι σωστό, αλλά αυτό το ζώο δεν είναι ένα πουλί: είναι ένας σκίουρος. Σιγά-σιγά, το αληθινό γίνεται «πιο αληθινό». Η Σαμπρίνα βλέπει πάντα το ίδιο πράγμα, αλλά το βλέπει διαφορετικά. Έτσι, ξέρει όλο και καλύτερα, καταλαβαίνει όλο και περισσότερο αυτό που γίνεται εκεί, πάνω στο δέντρο.<br /><br />Η γνώση του ανθρώπου προοδεύει μ’ αυτόν τον τρόπο. Βλέπουμε τα ίδια πράγματα. Αλλά έχουμε τρόπους για να τα βλέπουμε καλύτερα: μικροσκόπια για να βλέπουμε πράγματα όλο και μικρότερα, εργαλεία για να βλέπουμε όλο και μακρύτερα, μηχανήματα για να επιβεβαιώνουμε, για να κάνουμε πειράματα και αναλύσεις…<br /><br />Σε 1 χρόνο, σε 100 χρόνια, σε 10 000 χρόνια, θα βλέπουμε τα ίδια πράγματα, αλλά διαφορετικά. Αυτό που ξέρουμε γίνεται όλο και πιο αληθινό.<br /><br /></div><div align="justify"><span style="font-size:78%;">Μετάφραση από το βιβλίο « Ce qu’on sait et ce qu’on ne sait pas» Β.Labbé & M. Puech, Les Goûters Philo, Milan 2001.</span></div></div>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-485271192720739502008-08-10T17:45:00.001+03:002008-08-11T09:29:41.223+03:00ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ<div align="justify">Αν μίλαγα σαν το Holden Caulfield, ήρωα του κλασσικού «<strong>Φύλακας στη σίκαλη</strong>» του <strong>J.D. Salinger</strong>, θα έλεγα ότι η ανάγνωση του βιβλίου αυτού <em>με πέθανε</em>… Μένω και η ίδια έκπληκτη με την διατύπωσή μου. Γιατί το μυθιστόρημα αυτό δεν δείχνει να λέει πολλά. Είναι η ιστορία ενός εφήβου, λίγο χαμένου, που παίρνει οριστική αποβολή από το σχολείο, για πολλοστή φορά, και αποφασίζει να περάσει τρεις μέρες μόνος του στην Νέα Υόρκη, σε ένα ταξίδι «μύησης» στην ενήλικη ζωή. Σ’ αυτόν τον περίπλου απολύτως τίποτα το συνταρακτικό δεν θα συμβεί… Δεν μένεις όμως ανικανοποίητος σαν αναγνώστης. Γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο, έχει έναν ήρωα που γράφει όπως μιλάει και σκέφτεται, απλά, χωρίς μεγάλες απογειώσεις, με σκέψεις και αντιδράσεις που θα μπορούσαν να ανήκουν στον καθένα. Με οικονομία λεξιλογίου, αλλά <em>όχι άνευ ουσίας</em>, πολλές φορές πολύ αστείο, το κείμενο σε κρατάει μέχρι το τέλος σ’ έναν παρατεταμένο ρυθμό. Πίσω από τη γραφή, σχεδόν ακουμπάς το συναισθηματικό κόσμο, τον τρόπο λειτουργίας και τη διορατική ματιά του Holden προς τους συνομήλικες του και τους ενήλικες. Αυτά ακριβώς σε συναρπάζει παρόλη την φαινομενικά ηλικιακή ανωριμότητα του ήρωα. Και δεν είναι θέμα προσωπικής αναδρομής σε μια εποχή, που έχει λήξει, την εφηβεία. Η αφήγηση τούτη έχει απήχηση σε <em>κάθε ηλικία</em>: είναι ένα κάλεσμα για μια στάση ζωής πιο αυθόρμητη, πιο αληθινή δηλαδή πιο ουσιαστική.<br /><br /></div><div align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1Nksynn1l9PVLU5OBsQX2marTjIBsOQ5nX0ZNRlTW59KChDpyz9E-sK3Q5ebeuZhTLDYt8_Yb-grrlHp2Z7NelzuLD4DwiIfcI5_aDm58ikYiZldqq1VAp0VsOuNH23lHjdxZJZLrZsAl/s1600-h/the+honey+com+Rakesh+Syal.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5232529885460845826" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1Nksynn1l9PVLU5OBsQX2marTjIBsOQ5nX0ZNRlTW59KChDpyz9E-sK3Q5ebeuZhTLDYt8_Yb-grrlHp2Z7NelzuLD4DwiIfcI5_aDm58ikYiZldqq1VAp0VsOuNH23lHjdxZJZLrZsAl/s400/the+honey+com+Rakesh+Syal.jpg" border="0" /></a><br />Ένα μικρό ορντέβρ…<br /><br />«Αν θέλετε λοιπόν στ’ αλήθεια να τ’ ακούσετε, τότε πρώτο και κύριο μπορεί να περιμένετε πως θα σας πω που γεννήθηκα, και τι φρίκη που ήτανε τα παιδικά μου χρόνια, και τι φτιάχνανε οι δικοί μου και τα ρέστα πριν με κάνουνε, κι ένα σωρό αηδίες και ξεράσματα καταπώς στο Δαβίδ Κόπερφηλντ, όμως δεν έχω όρεξη να πιάνω τέτοιες ιστορίες. Πριν απ’ όλα, αυτά τα πράγματα τα βαριέμαι όσο δεν παίρνει, και έπειτα είναι κι οι γονιοί μου, που θα κατεβάζανε από δυο αιμορραγίες ο καθένας αν έλεγα τίποτα πολύ προσωπικό για λόγου τους. Τσαντίζονται πολύ με κάτι τέτοια, ιδίως ο πατέρας μου. Δε λέω, είναι <em>εντάξει</em> να πούμε, αλλά μυγιάγγιχτοι του κερατά. Κι έπειτα, διάολε, δεν είπαμε να σας αραδιάσω ολόκληρη αυτοβιογραφία ή ξέρω ‘γω τι. Θα σας μιλήσω μοναχά για κείνα τα τρελά που μου συμβήκανε γύρω στα Χριστούγεννα, και μετά με πήρε η κάτω βόλτα και με φέρανε δωπέρα να καλμάρω. […]»<br /><br /><em><span style="font-size:85%;">«Ο φύλακας στη σίκαλη» του J.D. Salinger, εκδόσεις Επίκουρος, μετάφραση Τζένης Μαστοράκη.<br /></span></em></div>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-4790456643078687702.post-22167562474137591732008-07-08T23:01:00.004+03:002008-12-10T02:10:54.638+02:00QUO VADIS?<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisqo34dBDpi03i7g6AcGb_X_WR71WVP3rZaCh1pb4DTyXNUM3YvqjeJ0DRJJO9a3qaLRGyc5F2NtVmvgBgE-EiWCmnWRle3RDQvQksqPqcfTjhMOmVHSrjZpaLrk42nGsNHeNns0tKeyX8/s1600-h/1_2008+Yves+Borredon+composition+les+bateaux+autour+du+chateau.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5220736129491706514" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisqo34dBDpi03i7g6AcGb_X_WR71WVP3rZaCh1pb4DTyXNUM3YvqjeJ0DRJJO9a3qaLRGyc5F2NtVmvgBgE-EiWCmnWRle3RDQvQksqPqcfTjhMOmVHSrjZpaLrk42nGsNHeNns0tKeyX8/s400/1_2008+Yves+Borredon+composition+les+bateaux+autour+du+chateau.jpg" border="0" /></a> <em><span style="font-size:85%;">Yves Bourredon, composition Les bateaux autour du château, 2008<br /></span></em><br /><br />Θα ανοίξω τη σιδερένια πόρτα του κήπου,<br /><br /></div><div align="center">Θα τραβήξω τους εβδομήντα σύρτες και τα ογδονταοχτώ λουκέτα,<br /><br /></div><div align="center">Και θα σπρώξω την ξύλινη πύλη του κάστρου,<br /><br /></div><div align="center">Θα μπω μέσα.<br /><br /></div><div align="center">Θα απελευθερώσω τα τριπλομανταλωμένα παράθυρα,<br /><br />Θα μπει φως,<br /><br />Και θα πω...έφτασα...<br /><br />Ας αρχίσουν οι διακοπές!<br /></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"><br />Καλό καλοκαίρι!</div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="left"><br /><em><span style="font-size:78%;">1) βασισμένο στο βιβλίο Η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα του Ε. Τριβιζά</span></em></div><div align="center"></div><div align="center"></div>phdhttp://www.blogger.com/profile/17297037572313092814noreply@blogger.com15