Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ...

Ιστορία πρώτη. Χτες. Ο Ιούδας καταγόταν από το Καριώθ, κοντά στα Ιεροσόλυμα και ακολουθούσε πιστά τον Εβραϊκό Νόμο. Παρόλα αυτά ήταν αρκετά ανήσυχος ώστε να γίνει μαθητής του Ιησού και να τον αγαπήσει. Βρέθηκε όμως υπαρξιακά μετέωρος αφού ούτε το Νόμο μπορούσε πλέον να τηρήσει, ούτε τον Ιησού να πίστεψει απόλυτα. Υπέφερε από έναν έντονο εσωτερικό διχασμό και όχι από φιλαργυρία, επαναστατικότητα ή μίσος ενάντιον του Ιησού. Επεδίωξε λοιπόν να λύσει το πρόβλημα του με μια εξωτερική διευθέτηση. Παρέδωσε τον Ιησού στους διώκτες του με την ελπίδα ότι κατά τη διαδικασία της δίκης, Εκείνος θα τα κανόνιζε και θα αθωώνονταν. Έτσι, ακολουθώντας τον Ιησού, ο Ιούδας θα παρέμενε στη λογική του Νόμου, έστω και αναμορφωμένου αλλά ίδιας ουσίας, και δε θα χρειαζόνταν να έρθει σε ρήξη μ΄ αυτόν. Διαψεύσθηκε όμως οικτρά, οδήγησε στο θάνατο αυτόν που αγαπούσε και έτσι αυτοκτόνησε. [Ανάγνωση της προδοσίας του Ιούδα με ψυχολογικό γνώμονα και κατά την ερμηνεία του Στ. Ράμφου βλέπε αναφορά παρακάτω].

Ιστορία δεύτερη. Σήμερα. Ο Α. είναι 26 ετών. Ζει μόνος του και εργάζεται. Έχει μια κοπέλα εδώ και ενάμιση χρόνο. Η σχέση τους πάει καλά. Απ΄ την άλλη έχουμε τη μητέρα του, πολλά χρόνια χήρα. Μόνιμο πρόβλημα μεταξύ μητέρας και γιου η εμμονή της μάνας να παίρνει το παιδί της τηλέφωνο σαράντα φορές την ημέρα. Αφού προηγηθεί καβγάς, συμμορφώνεται η μάνα για ένα διάστημα και περιορίζεται σε μία κλήση τη μέρα αλλά σιγά-σιγά ξανακυλάει και φτου και απ’ την αρχή η ίδια ιστορία. Απ΄ ότι φαίνεται, η μάνα ζει έναν εσωτερικό ασυνείδητο διχασμό. Ξέρει ότι πρέπει να αφήσει το γιο της να “φύγει” αλλά απ΄ την άλλη θέλει να τον κρατήσει κοντά της. Δε μπορεί να αποφασίσει και προσπαθεί να λύσει το θέμα με μια εξωτερική διευθέτηση, επιτέλους να ηρεμήσει. Προτιμάει λοιπόν να σπρώξει το γιο της να αποφασίσει αντί για εκείνη σκηνοθετώντας καταστάσεις που φτάνουν τα πράγματα σε ρήξεις. Τι θα κάνει ο μικρός, θα πάει με τη "σπυριάρα" ή θα γυρίσει σε κείνη, οπότε θα έχει τη δικαιολογία ότι βγήκε ανώμαλο το παιδί, αλλά τι να κάνει;

Δεν έχουμε όλοι κάτι από τους πρωταγωνιστές αυτών των ιστοριών; Αδυνατούμε συχνά να λύσουμε τα εσωτερικά μας προβλήματα και κάνουμε κάτι παραπάνω από μια απλή μετατόπιση ευθυνών: σκηνοθετούμε καταστάσεις που φτάνουν τα πράγματα στα άκρα, ελπίζοντας έτσι να πάρουμε μια καθοδήγηση “απ’ έξω” την οποία θέλουμε να μας ανακουφίσει. Μάταιη η προσπάθεια. Γιατί το παιχνίδι του διλήμματος (που καταλήγει τελικά σε μια επιλογή ανάμεσα σε δυο πράγματα, σ΄ ένα ναι ή ένα όχι) είναι “ανάμεσα στο συμβιβασμό (στο Νόμο, στη μάνα του Α. κτλ) και στην ανάληψη της προσωπικής μας ευθύνης”. […]”Ανάμεσα στο να διακινδυνέψουμε για να κερδίσουμε τον εαυτό μας ή να συντριβούμε υπό το βάρος των δισταγμών, να προδώσουμε την βαθύτερη μας επιθυμία και να ισοπεδωθούμε υπό το βάρος των ενοχών”.

Με δύο λέξεις, να εγκαταλείψουμε τους αυτόματους πιλότους που αφήνουμε να μας κατευθύνουν και να γίνουμε μεταφορικά ο πατέρας και η μάνα του εαυτού μας...Quite a project! Σοφή η γιαγιά που μου έλεγε πάντα...να μου προσέχεις την (phd) ούλα.

Στέλιος Ράμφος, Το μυστικό του Ιησού, 2006, εκδόσεις Αρμός.