10/8/08

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Αν μίλαγα σαν το Holden Caulfield, ήρωα του κλασσικού «Φύλακας στη σίκαλη» του J.D. Salinger, θα έλεγα ότι η ανάγνωση του βιβλίου αυτού με πέθανε… Μένω και η ίδια έκπληκτη με την διατύπωσή μου. Γιατί το μυθιστόρημα αυτό δεν δείχνει να λέει πολλά. Είναι η ιστορία ενός εφήβου, λίγο χαμένου, που παίρνει οριστική αποβολή από το σχολείο, για πολλοστή φορά, και αποφασίζει να περάσει τρεις μέρες μόνος του στην Νέα Υόρκη, σε ένα ταξίδι «μύησης» στην ενήλικη ζωή. Σ’ αυτόν τον περίπλου απολύτως τίποτα το συνταρακτικό δεν θα συμβεί… Δεν μένεις όμως ανικανοποίητος σαν αναγνώστης. Γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο, έχει έναν ήρωα που γράφει όπως μιλάει και σκέφτεται, απλά, χωρίς μεγάλες απογειώσεις, με σκέψεις και αντιδράσεις που θα μπορούσαν να ανήκουν στον καθένα. Με οικονομία λεξιλογίου, αλλά όχι άνευ ουσίας, πολλές φορές πολύ αστείο, το κείμενο σε κρατάει μέχρι το τέλος σ’ έναν παρατεταμένο ρυθμό. Πίσω από τη γραφή, σχεδόν ακουμπάς το συναισθηματικό κόσμο, τον τρόπο λειτουργίας και τη διορατική ματιά του Holden προς τους συνομήλικες του και τους ενήλικες. Αυτά ακριβώς σε συναρπάζει παρόλη την φαινομενικά ηλικιακή ανωριμότητα του ήρωα. Και δεν είναι θέμα προσωπικής αναδρομής σε μια εποχή, που έχει λήξει, την εφηβεία. Η αφήγηση τούτη έχει απήχηση σε κάθε ηλικία: είναι ένα κάλεσμα για μια στάση ζωής πιο αυθόρμητη, πιο αληθινή δηλαδή πιο ουσιαστική.


Ένα μικρό ορντέβρ…

«Αν θέλετε λοιπόν στ’ αλήθεια να τ’ ακούσετε, τότε πρώτο και κύριο μπορεί να περιμένετε πως θα σας πω που γεννήθηκα, και τι φρίκη που ήτανε τα παιδικά μου χρόνια, και τι φτιάχνανε οι δικοί μου και τα ρέστα πριν με κάνουνε, κι ένα σωρό αηδίες και ξεράσματα καταπώς στο Δαβίδ Κόπερφηλντ, όμως δεν έχω όρεξη να πιάνω τέτοιες ιστορίες. Πριν απ’ όλα, αυτά τα πράγματα τα βαριέμαι όσο δεν παίρνει, και έπειτα είναι κι οι γονιοί μου, που θα κατεβάζανε από δυο αιμορραγίες ο καθένας αν έλεγα τίποτα πολύ προσωπικό για λόγου τους. Τσαντίζονται πολύ με κάτι τέτοια, ιδίως ο πατέρας μου. Δε λέω, είναι εντάξει να πούμε, αλλά μυγιάγγιχτοι του κερατά. Κι έπειτα, διάολε, δεν είπαμε να σας αραδιάσω ολόκληρη αυτοβιογραφία ή ξέρω ‘γω τι. Θα σας μιλήσω μοναχά για κείνα τα τρελά που μου συμβήκανε γύρω στα Χριστούγεννα, και μετά με πήρε η κάτω βόλτα και με φέρανε δωπέρα να καλμάρω. […]»

«Ο φύλακας στη σίκαλη» του J.D. Salinger, εκδόσεις Επίκουρος, μετάφραση Τζένης Μαστοράκη.

7 σχόλια:

  1. καλως επεστρεψες απο τις διακοπες phd !με υγεια και οι επομενες:-)


    πρεπει οντως να μιλαει πολυ αμεσα για να φτασει να μιλησει ο ηρωας στον μελλοντικο δολοφονο του john lenon... ειχα εναν ενδοιασμο για τη γραφη αλλα αφου το προτεινεις..!
    μου αρεσει επισης η φωτο με τα μολυβια (καθε κατεργαρης στο θρανιο του λοιπον?)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή επάνοδος και σε σένα Mon double και καλά γραψίματα.
    Πριν χρόνια είχα πετύχει το L’ attrape-coeur, αλλά τότε δεν μου είχε μιλήσει το κείμενο. Τώρα, στην ελληνική έκδοση, το είδα αλλιώς…
    Όντως, η φώτο έχει να κάνει με «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του», αλλά και με τον Holden το μαθητή…Και είναι απλά μια ωραία φώτο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. σε ποστ για αγαπημενο βιβλιο αποκλειεται να μη σχολιασω!
    και το συγκεκριμενο το διαβασα και στην εφηβεια μα και αργοτερα..
    εστω κι αν το γκρι αρζεντ εξωφυλλο δεν ελεγε πολλα, τα γραφομενα εντος, επειδη ακριβως ειναι αυθορμητα, μου αρεσαν και μου αρεσουν πολυ!
    σταματησα να μετρω ποσες φορες το εχω διαβασει τη δεκατη φορα!
    μα ειναι αληθεια οτι απο τοτε παει καιρος.. αρα, πρεπει να του κανω μια επαναληψη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Join the club Leila και καλώς την!
    Αναρωτιέμαι αν όσοι αγάπησαν αυτό το βιβλίο μοιράζονται και κάτι από τον ήρωα του...
    Προτείνω να γράψεις ένα ποστάκι και για κάτι που σου άρεσε ιδιαίτερα σ’ αυτό. Για παράδειγμα, κρατάω στο μυαλό μου αυτό το σχόλιο για το ουσιαστικό και το μη ουσιαστικό σε μια αφήγηση και πως αυτοί οι ορισμοί παίζουν και αντιστρέφονται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. καλως σε βρηκα λοιπον..
    αυτο που μου αρεσε ιδιαιτερα ως εφηβη ηταν ο ευθυς τροπος ομιλιας και καποια πραγματα που κολλουσε και τα επαναλαμβανε.. οπως αυτο το "και τα ρεστα": μου ειχε κολλησει στο μυαλο (και μενα) και ακομη το λεω οταν μιλαω (ευτυχως οχι κι οταν γραφω) ο μεταφραστης του (plutot η μεταφραστρια του) ειχε κεφια στη μεταφραση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όντως, η μεταφράστρια είναι καταπληκτική. Και όλες οι εκφράσεις του Holden είναι τόσο απλές αλλά η χημεία τους είναι εκεί. «Με πέθανε» σου λέω το βιβλίο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ωστε και το attrape coeur ?
    το ειχα αρχισει καποτε αλλα το βρηκα πολυ εξυπνο για να το χαραμισω διαβαζοντας το διαγωνιως σε μια περιοδο που δε συγκεντρωνομουν πολυ ευκολα...
    η αληθεια ειναι οτι το ειχα ξεχασει
    θα το βαλω στη book list

    ΑπάντησηΔιαγραφή